Βασίλης Φαϊτάς
Μπορείς να μ' ονομάσεις όπως θέλεις
σύννεφο, κύμα, ουτοπία
κι ακόμα
αρνητή, επαναστάτη, διαφθορέα
μα 'γω κοιτάζω στο βάθος της ύπαρξης σου
εκεί που η καρδιά σου είναι
ακαθόριστο σχήμα και χρώμα
και ξέρω πως άλλο δεν έχω
παρά το όνομα του κόσμου που θα 'ρθει.
σύννεφο, κύμα, ουτοπία
κι ακόμα
αρνητή, επαναστάτη, διαφθορέα
μα 'γω κοιτάζω στο βάθος της ύπαρξης σου
εκεί που η καρδιά σου είναι
ακαθόριστο σχήμα και χρώμα
και ξέρω πως άλλο δεν έχω
παρά το όνομα του κόσμου που θα 'ρθει.
Ο ήχος της σιωπής
ένα ματωμένο λουλούδι πίσω απ' τα χείλια μου
μ' εμποδίζει να μιλήσω,
μπερδεύει τους ήχους και τα χρώματα
κι έτσι οι λέξεις μοιάζουν τρομαγμένα πουλιά
όπως το δάκρυ που δεν ξέρει την πηγή του.
από την ανέκδοτη συλλογή
Υστερόγραφα για το αύριο
Το ποίημα
Το ποίημα είναι ένα σύμπαν
αδυσώπητη ρίζα φωτός
άλλη εκδοχή του πεπρωμένου
προϋπάρχει στο φέγγος μιας τραυματισμένης νότας
διαμελισμένο πρόσωπο με υπερβαίνει
ποτάμι που εκβάλλει στις πηγές του
αποικία κάπου στο βάθος της ηχώς
όπου οι καρδιές ανταλλάσσονται με το φως
και η πυξίδα κυνηγάει το άπειρο.
αδυσώπητη ρίζα φωτός
άλλη εκδοχή του πεπρωμένου
προϋπάρχει στο φέγγος μιας τραυματισμένης νότας
διαμελισμένο πρόσωπο με υπερβαίνει
ποτάμι που εκβάλλει στις πηγές του
αποικία κάπου στο βάθος της ηχώς
όπου οι καρδιές ανταλλάσσονται με το φως
και η πυξίδα κυνηγάει το άπειρο.
Καθώς ο καιρός
Καθώς ο καιρός περνάει
η γλώσσα που με γέννησε
αργά καταρρέει εντός μου
οι λέξεις απόπειρες βρεφικές
ημιτελή τραυλίσματα
ξεθωριάζουν ανεπίστροφα στη σιωπή,
μεταλλάσσονται,
αγγελιοφόροι ξεπηδούν απ' το συσπειρωμένο φως
αλλάζει γύρω μου ο κόσμος
το χάος ξαναμπαίνει στη θήκη.
Το άστεγο άπειρο, εγώ,
κληρονόμος του κενού
θραύσμα μιας σιώνιας γλώσσας
αμείλικτα μόνος
βλέπω τα βήματα που λείπουν
την παντοτινή εφηβεία του φωτός
τις εποχές να φεύγουν απαλά
ορφανός από ουρανό
ξαναγυρίζω στο πεπρωμένο της ερήμου.
Έξω απ' το παράθυρο
το λυκόφως περιπλανιέται
εγκαταλειμμένο σκυλί
γαβγίζει
από πόρτα σε πόρτα
σ' ένα άδειο αντηχείο
μια εποχή που δεν είναι πια εδώ.
η γλώσσα που με γέννησε
αργά καταρρέει εντός μου
οι λέξεις απόπειρες βρεφικές
ημιτελή τραυλίσματα
ξεθωριάζουν ανεπίστροφα στη σιωπή,
μεταλλάσσονται,
αγγελιοφόροι ξεπηδούν απ' το συσπειρωμένο φως
αλλάζει γύρω μου ο κόσμος
το χάος ξαναμπαίνει στη θήκη.
Το άστεγο άπειρο, εγώ,
κληρονόμος του κενού
θραύσμα μιας σιώνιας γλώσσας
αμείλικτα μόνος
βλέπω τα βήματα που λείπουν
την παντοτινή εφηβεία του φωτός
τις εποχές να φεύγουν απαλά
ορφανός από ουρανό
ξαναγυρίζω στο πεπρωμένο της ερήμου.
Έξω απ' το παράθυρο
το λυκόφως περιπλανιέται
εγκαταλειμμένο σκυλί
γαβγίζει
από πόρτα σε πόρτα
σ' ένα άδειο αντηχείο
μια εποχή που δεν είναι πια εδώ.
Συνάντηση με το σύμπαν
Φοβάμαι γιατί μέσα μου η αφυπνισμένη νιότη
γεννά αστραπές
βροχή μετεωριτών από υπερκόσμια μουσική
φανταστικές ψυχές που δε γεννήθηκαν
εξεγείρονται
θραύοντας τις διαστάσεις
ενός διάτρητου κόσμου.
Η ουτοπία είναι η σοφία που δεν κατανοήσαμε
δώρο στην καρδιά της ανθρωπότητας
ήρθε ο καιρός να εκφράσουμε τα ανείπωτο
λαμπαδηδρόμοι της μοναξιάς και των ονείρων
μύστες ενός άλματος στο χάος
χιμαιρικοί οδοιπόροι της σκοτεινής πλευράς του εγκέφαλου
προφήτες κι ερευνητές μιας γνώσης
που μας δόθηκε,
ήρθε ο καιρός, χωρίς επιστροφή,
να συναντήσουμε το σύμπαν.
γεννά αστραπές
βροχή μετεωριτών από υπερκόσμια μουσική
φανταστικές ψυχές που δε γεννήθηκαν
εξεγείρονται
θραύοντας τις διαστάσεις
ενός διάτρητου κόσμου.
Η ουτοπία είναι η σοφία που δεν κατανοήσαμε
δώρο στην καρδιά της ανθρωπότητας
ήρθε ο καιρός να εκφράσουμε τα ανείπωτο
λαμπαδηδρόμοι της μοναξιάς και των ονείρων
μύστες ενός άλματος στο χάος
χιμαιρικοί οδοιπόροι της σκοτεινής πλευράς του εγκέφαλου
προφήτες κι ερευνητές μιας γνώσης
που μας δόθηκε,
ήρθε ο καιρός, χωρίς επιστροφή,
να συναντήσουμε το σύμπαν.
Ψυχή σταλμένη
Πέφτει ένα φύλλο
ήχος ερειπωμένος
στιγμή αιωνιότητας στον αέρα
λησμονημένα πρόσωπα παλιά
ένας έφηβος γέρος θυμάται
το σπίτι που κατοικούσαν όνειρα
πριν αποβιβαστεί η σιωπή
ψυχή σταλμένη απ' το τίποτα
τρέμοντας σε ξένο σώμα
σαν ένας στίχος που ξεχάστηκε απ' τον θάνατο
πηδώντας από άστρο σε άστρο
ονειρεύονταν να γίνει πυρκαγιά
ή έστω ένα μικρό πουλί στο δάσος
που κελαϊδάει
χωρίς να ξέρει το γιατί.
ήχος ερειπωμένος
στιγμή αιωνιότητας στον αέρα
λησμονημένα πρόσωπα παλιά
ένας έφηβος γέρος θυμάται
το σπίτι που κατοικούσαν όνειρα
πριν αποβιβαστεί η σιωπή
ψυχή σταλμένη απ' το τίποτα
τρέμοντας σε ξένο σώμα
σαν ένας στίχος που ξεχάστηκε απ' τον θάνατο
πηδώντας από άστρο σε άστρο
ονειρεύονταν να γίνει πυρκαγιά
ή έστω ένα μικρό πουλί στο δάσος
που κελαϊδάει
χωρίς να ξέρει το γιατί.
Μετάλλαξη
Νόμιζα πως είχα πολύ χρόνο
να μεταλλαγώ σε κύμα
ως να υπήρχα από πάντοτε
μες στον ανοιξιάτικο άνεμο.
Δεν ήξερα πως η ζωή και το χάος
μας δόθηκαν δανεικά
πως ήμουν η σκιά
μια φευγαλέας αχτίδας
μύθος προορισμένος να ξεχαστεί
εκεί που η μνήμη δεν θυμάται
η συνείδηση πορεύεται μονάχη
σκοτεινό απρόσιτο ποτάμι
αγνοώντας τη γνώση τα όνειρα τα γηρατειά
κυλάει και χύνεται
σε μιαν αδιαπέραστη κινούμενη άμμο.
να μεταλλαγώ σε κύμα
ως να υπήρχα από πάντοτε
μες στον ανοιξιάτικο άνεμο.
Δεν ήξερα πως η ζωή και το χάος
μας δόθηκαν δανεικά
πως ήμουν η σκιά
μια φευγαλέας αχτίδας
μύθος προορισμένος να ξεχαστεί
εκεί που η μνήμη δεν θυμάται
η συνείδηση πορεύεται μονάχη
σκοτεινό απρόσιτο ποτάμι
αγνοώντας τη γνώση τα όνειρα τα γηρατειά
κυλάει και χύνεται
σε μιαν αδιαπέραστη κινούμενη άμμο.
Ο δρόμος για το ανέφικτο
Άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα στη σιωπή
οχυρωμένη στο φως
ελαφρύτερη απ' το τίποτα
η ακαθόριστη πτήση των σινιάλων
γιατί όταν ερχόταν ο λόγος
ήμουν αλλού
η μνήμη σ' άλλες απόκρημνες διαστάσεις.
Δέντρο γερμένο στο κενό
γερασμένη ανάμνηση στον άνεμο
οι άνθρωποι
μα πιο πολύ
ο απελπισμένος έρωτας του ανέφικτου
ιερογλυφικά
κυοφορούμενου πεπρωμένου
ο ανθός μιας πληγής στο σύμπαν
μες στα βιβλία ο ουρανός ολοένα χαμηλώνει
κατά πού πέφτει η αγάπη ...
Ώρες ολόκληρες τις προφητείες μιας άνοιξης
πέρασα ξοδεύοντας
να βρω τις μυστικές λέξεις
το δρόμο για το πέραν.
Τώρα έχω να διασχίσω
μια παλίρροια φωτός
και νεύματα αποχαιρετισμού.
Επικό ταξίδι
οχυρωμένη στο φως
ελαφρύτερη απ' το τίποτα
η ακαθόριστη πτήση των σινιάλων
γιατί όταν ερχόταν ο λόγος
ήμουν αλλού
η μνήμη σ' άλλες απόκρημνες διαστάσεις.
Δέντρο γερμένο στο κενό
γερασμένη ανάμνηση στον άνεμο
οι άνθρωποι
μα πιο πολύ
ο απελπισμένος έρωτας του ανέφικτου
ιερογλυφικά
κυοφορούμενου πεπρωμένου
ο ανθός μιας πληγής στο σύμπαν
μες στα βιβλία ο ουρανός ολοένα χαμηλώνει
κατά πού πέφτει η αγάπη ...
Ώρες ολόκληρες τις προφητείες μιας άνοιξης
πέρασα ξοδεύοντας
να βρω τις μυστικές λέξεις
το δρόμο για το πέραν.
Τώρα έχω να διασχίσω
μια παλίρροια φωτός
και νεύματα αποχαιρετισμού.
Επικό ταξίδι
Είμαι έτοιμος πια
για ένα επικό ταξίδι
ένα υγρό θρόισμα
στο απρόσιτο γαλάζιο
τις νύχτες κυματισμοί θλίψης
μ' ανασηκώνουν στα χείλη της παλίρροιας.
Πάντα ήμουν παντού
κι όταν οι κερασιές ανθίζαν
το τέλος των δρόμων μου έγνεφε
με αδιόρατα σινιάλα
τραυματισμένες νότες
στα φθινοπωρινά βλέμματα των γυναικών.
Πάντα ήμουν εκεί
στα κύτταρα της νιότης
του γητευτή του χάους,
κάπου βαθιά στους θορύβους της άνοιξης
ξεχασμένη από χρόνια η αγάπη
ίσως ξαναγυρίσω
πάνω στη ραγισμένη ηχώ μια χορδής
από ένα λάθος του χρόνου.
Η ψυχή ανήκει στα χελιδόνια και στους χαρταετούς.
από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν
Το λίκνο
για ένα επικό ταξίδι
ένα υγρό θρόισμα
στο απρόσιτο γαλάζιο
τις νύχτες κυματισμοί θλίψης
μ' ανασηκώνουν στα χείλη της παλίρροιας.
Πάντα ήμουν παντού
κι όταν οι κερασιές ανθίζαν
το τέλος των δρόμων μου έγνεφε
με αδιόρατα σινιάλα
τραυματισμένες νότες
στα φθινοπωρινά βλέμματα των γυναικών.
Πάντα ήμουν εκεί
στα κύτταρα της νιότης
του γητευτή του χάους,
κάπου βαθιά στους θορύβους της άνοιξης
ξεχασμένη από χρόνια η αγάπη
ίσως ξαναγυρίσω
πάνω στη ραγισμένη ηχώ μια χορδής
από ένα λάθος του χρόνου.
Η ψυχή ανήκει στα χελιδόνια και στους χαρταετούς.
από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν
Θαρρείς κι είμαι από μιαν άλλη γενιά
γεννημένος σε μια φανταστική χρονολογία
σκιά που ψάχνει τη γενέθλια ρίζα της
στα φευγαλέα ίχνη μια αδιόρατης κίνησης.
Θαρρείς πως είμαι η ψυχή μιας άλλης ψυχής
το δάκρυ από άλλα μάτια
η περιπλάνηση ενός μύθου σε μιαν άλλη νιότη.
γεννημένος σε μια φανταστική χρονολογία
σκιά που ψάχνει τη γενέθλια ρίζα της
στα φευγαλέα ίχνη μια αδιόρατης κίνησης.
Θαρρείς πως είμαι η ψυχή μιας άλλης ψυχής
το δάκρυ από άλλα μάτια
η περιπλάνηση ενός μύθου σε μιαν άλλη νιότη.
Ιστορία χωρίς τέλος
Πώς άραγε πεθαίνει ένας μοναχικός άνθρωπος
πώς μεταλλάσσεται η ψυχή του
σε αστρικά γονίδια
το χέρι του θεού μες στους αιώνες
που αναδεύει τη νιότη
Τι να θυμάται η αρχέγονη ψυχή του
καταρρέοντα χρώματα
κι αναγεννήσεις πόνων
το σφύριγμα του ανέμου εκσφενδονίζει
κωδικούς μηνυμάτων
στις ρίζες των κυττάρων όπου
η ζωή κάμπτεται
στην άκρη του ράμφους τους πουλιά
μεταφέρουν ανταύγειες
και παφλασμούς κυμάτων
Ποια είναι η ταυτότητά του
ο προορισμός του έστω
έτσι γυμνός και μόνος που αιωρείται
στις σήραγγες του χρόνου
έπαθλο αναπότρεπτα
της αιωνιότητας.
πώς μεταλλάσσεται η ψυχή του
σε αστρικά γονίδια
το χέρι του θεού μες στους αιώνες
που αναδεύει τη νιότη
Τι να θυμάται η αρχέγονη ψυχή του
καταρρέοντα χρώματα
κι αναγεννήσεις πόνων
το σφύριγμα του ανέμου εκσφενδονίζει
κωδικούς μηνυμάτων
στις ρίζες των κυττάρων όπου
η ζωή κάμπτεται
στην άκρη του ράμφους τους πουλιά
μεταφέρουν ανταύγειες
και παφλασμούς κυμάτων
Ποια είναι η ταυτότητά του
ο προορισμός του έστω
έτσι γυμνός και μόνος που αιωρείται
στις σήραγγες του χρόνου
έπαθλο αναπότρεπτα
της αιωνιότητας.
αδημοσίευτα
Είμαστε εδώ
κρατάμε απ' τον ίδιο σπόρο την ίδια ρίζα
πλάι στις φυματικές θάλασσες
τα προκατακλυσμιαία δάκρυα,
στα λιμάνια ανατινάζονται τα καράβια
οι γέφυρες αγκυροβολημένες στην άβυσσο
είμαστε εδώ ... είμαστε εδώ ...
αντένες στραμμένες σε λέξεις βαθιές και ξεχασμένες
οι αισθήσεις μάς εγκαταλείπουν μία-μία
ο έρωτας λεπιδόπτερο πουλί
σέρνεται πάνω σ' αυτό που κάποτε ήταν γης
κάτω απ' αυτό που ήταν ουρανός.
Και η Γη μολυσμένο μοναχικό αιμοσφαίριο
γυρίζει ακόμα γύρω απ' τον τρόμο της
λάμνοντας έξω απ΄τον καιρό της.
Είμαστε εδώ ... είμαστε εδώ ...
πάνω σε πόλεις που κάποτε υπήρξαν
πλάι σε ποτάμια και βουνά που μένει μόνο τ' όνομά τους,
φουγάρα τινάζουν τα σωθικά μας
κι ο άνεμος ο αρχέγονος άνεμος
γράμμα γεμάτο αναμνήσεις κατεβαίνει σφυρίζοντας
στα ερείπια του ύπνου μας,
στο ράδιο μια μακρινή φωνή λέει γι' αυτό που είπαμε νιότη
είμαστε εδώ
πάνω στο μήκος κύματος μια ζωής που λιγοστεύει
είμαστε ακόμα εδώ ...
Η επανάσταση της ουτοπίας
Κάποτε θεέ μου θα σου μιλήσω για την επανάσταση
για μια παμπάλαια στιγμή που αιωρείται στον ύπνο μας
για τη βουή στο βάθος μέσα των αρτηριών.
Όσο το αίμα μου κυλάει στις φλέβες
όσο υπάρχω κάτω απ’ το υγρό
βάρος των άστρων,
πρέπει να σου μιλήσω
για τις χίμαιρες του κύτταρου
τα παιδιά δίχως νιότη
τα πεινασμένα κορμιά που καμπυλώνουν
δίχως όνειρα, θα σου πω,
για τη φωνή μας που εκβάλλει στο τίποτα
κι ακόμα
θέλω να σου μηνύσω,
με το σώμα, με σινιάλα,
λαχανιασμένα ποδοβολητά από φως
για τα κλουβιά, τις φυλακές, το αδιέξοδο,
τη διείσδυση της νύχτας μέσα στη μέρα
τη ζωή που κείτεται μισοβυθισμένο καράβι
κάτω απ’ τη σκόνη των αιώνων.
Κάποτε θεέ μου θα σου μιλήσω
για την κιβωτό της επανάστασης
το μήκος κύματος της μοναξιάς της
κι όσο ακόμα το ματωμένο ρολόι χτυπάει στο στήθος μου
θα σου πω
πως θέλω να ‘μαι η πρώτη
ερωτευμένη σφαίρα που θα πυροβολήσει το κενό.
Αιωνιότητα
για μια παμπάλαια στιγμή που αιωρείται στον ύπνο μας
για τη βουή στο βάθος μέσα των αρτηριών.
Όσο το αίμα μου κυλάει στις φλέβες
όσο υπάρχω κάτω απ’ το υγρό
βάρος των άστρων,
πρέπει να σου μιλήσω
για τις χίμαιρες του κύτταρου
τα παιδιά δίχως νιότη
τα πεινασμένα κορμιά που καμπυλώνουν
δίχως όνειρα, θα σου πω,
για τη φωνή μας που εκβάλλει στο τίποτα
κι ακόμα
θέλω να σου μηνύσω,
με το σώμα, με σινιάλα,
λαχανιασμένα ποδοβολητά από φως
για τα κλουβιά, τις φυλακές, το αδιέξοδο,
τη διείσδυση της νύχτας μέσα στη μέρα
τη ζωή που κείτεται μισοβυθισμένο καράβι
κάτω απ’ τη σκόνη των αιώνων.
Κάποτε θεέ μου θα σου μιλήσω
για την κιβωτό της επανάστασης
το μήκος κύματος της μοναξιάς της
κι όσο ακόμα το ματωμένο ρολόι χτυπάει στο στήθος μου
θα σου πω
πως θέλω να ‘μαι η πρώτη
ερωτευμένη σφαίρα που θα πυροβολήσει το κενό.
Αιωνιότητα
Σε λίγο θα 'χω την ηλικία της γης
εθελοντής της ζωής με άσπρα μαλλιά
κι ακόμα μαθαίνω να ιππεύω τις ανταύγειες
ν' ανταλλάσσω ηλεκτρόνια με το χρόνο,
το αρχέγονο σύμπαν.
Θα μείνω αντάρτης,
σ' αυτόν τον αιώνα
το σκουπιδοτενεκέ,
η ταραγμένη μου διάνοια αναπνέει
βγάζοντας το κεφάλι πάνω
από τη θάλασσα των παγωμένων ημερών,
θα μείνω - θα μείνω άραγε - αντένα
σε μήκη κύματος εγκαταλειμμένα
στραμμένος στα σκοτεινά μου βάθη
ένας προφήτης μετεωρίζεται
εκεί που κάποτε γεννιόνταν το αίμα
η αρχή και το τέλος.
Η ιστορία πια τώρα έμαθε,
τη γεωγραφία του αδιεξόδου
να σφίγγει το σχοινί γύρω
απ' το λαιμό της έμαθε,
να νεκροτομεί τη ζωή.
Θέλω να πω, θέλω να ουρλιάξω
είμαι ένα νόθο που τρέφεται
απ' τη χλωροφύλλη των κιτρινισμένων ημερών.
Εδώ που όλα συγκλίνουν
σ' έναν χαιρετισμό χωρίς προοπτική,
εδώ που όλοι εγκαταλείπουν κι εγκαταλείπονται
τραβώντας ο καθένας για ένα βέβαιο στίγμα,
δεν έχω άλλο ρούχο, άλλη διέξοδο
μου μένει μόνο
να προεκταθώ στην άβυσσο.
Σ' αυτό το αστρικό ερείπιο
που καταρρέει στην καμπύλη
της μοναξιάς και της απόγνωσης
κρυώνω περιμένοντας με το αυτί
ακουμπισμένο στην πόρτα της αιωνιότητας
στην αιωρούμενη σιωπή.
εθελοντής της ζωής με άσπρα μαλλιά
κι ακόμα μαθαίνω να ιππεύω τις ανταύγειες
ν' ανταλλάσσω ηλεκτρόνια με το χρόνο,
το αρχέγονο σύμπαν.
Θα μείνω αντάρτης,
σ' αυτόν τον αιώνα
το σκουπιδοτενεκέ,
η ταραγμένη μου διάνοια αναπνέει
βγάζοντας το κεφάλι πάνω
από τη θάλασσα των παγωμένων ημερών,
θα μείνω - θα μείνω άραγε - αντένα
σε μήκη κύματος εγκαταλειμμένα
στραμμένος στα σκοτεινά μου βάθη
ένας προφήτης μετεωρίζεται
εκεί που κάποτε γεννιόνταν το αίμα
η αρχή και το τέλος.
Η ιστορία πια τώρα έμαθε,
τη γεωγραφία του αδιεξόδου
να σφίγγει το σχοινί γύρω
απ' το λαιμό της έμαθε,
να νεκροτομεί τη ζωή.
Θέλω να πω, θέλω να ουρλιάξω
είμαι ένα νόθο που τρέφεται
απ' τη χλωροφύλλη των κιτρινισμένων ημερών.
Εδώ που όλα συγκλίνουν
σ' έναν χαιρετισμό χωρίς προοπτική,
εδώ που όλοι εγκαταλείπουν κι εγκαταλείπονται
τραβώντας ο καθένας για ένα βέβαιο στίγμα,
δεν έχω άλλο ρούχο, άλλη διέξοδο
μου μένει μόνο
να προεκταθώ στην άβυσσο.
Σ' αυτό το αστρικό ερείπιο
που καταρρέει στην καμπύλη
της μοναξιάς και της απόγνωσης
κρυώνω περιμένοντας με το αυτί
ακουμπισμένο στην πόρτα της αιωνιότητας
στην αιωρούμενη σιωπή.
Αγρύπνια
Φως, χυμένο αίμα της νύχτας
φως, αγρύπνια γαντζωμένη στις αρτηρίες μας,
λίγο προτού η άβυσσος καταπιεί την ιστορία
η εποχή μας έχει εγκαταλείψει.
Είμαι το τελευταίο ζωντανό μήνυμα,
η τελευταία ουτοπία,
ο ασυρματιστής που εκπέμπει
την ψυχή του.
Η θητεία
Η θητεία μας στη ζωή θα τελειώσει
όπως τελειώνει ένα γράμμα μ΄άγνωστο παραλήπτη
τα αίμα στις φλέβες ενός σφαγμένου ζώου.
Γράφοντας λέξεις ακατάληπτες χωρίς μέλλον,
ανίκανος να σου μιλήσω
για το συντριμμένο σύμπαν μέσα μου
για τις δίσεκτες ψυχές που αυτοκτονούν
ανοίγοντας μια καταπακτή στον ουρανό
δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω
έξω από χάρτες, σύμβολα και μια καμπύλη
ενός μεταχειρισμένου ανθρώπου
που επιβίωσε
και τώρα
σαν το μοναχικό σκυλί
όρθιος κοιτάζει τον ωκεανό.
Το δέντρο
Για τους παππούδες μου δεν ξέρω πολλά πράγματα
ο ένας είχε πολλές πατρίδες
και μια ζωή κομμένη στα δυο,
ο άλλος έτρεξε να σώσει το γάιδαρό του
την ώρα που οι βόμβες σημάδευαν τη ζωή
κι ύστερα λίγο πριν φύγει
μιλούσε χειρονομώντας με τους αγγέλους
έλεγε πως ο πατέρας του ήταν ένα μοναχικό δέντρο
που αγωνιζόταν να βγάλει φτερά.
Ίσως γι' αυτό και γω τώρα μιλώ για ρίζες
γι' αγκυροβολημένες φωνές
με το ένα χέρι βυθισμένο στη σιωπή.
ο ένας είχε πολλές πατρίδες
και μια ζωή κομμένη στα δυο,
ο άλλος έτρεξε να σώσει το γάιδαρό του
την ώρα που οι βόμβες σημάδευαν τη ζωή
κι ύστερα λίγο πριν φύγει
μιλούσε χειρονομώντας με τους αγγέλους
έλεγε πως ο πατέρας του ήταν ένα μοναχικό δέντρο
που αγωνιζόταν να βγάλει φτερά.
Ίσως γι' αυτό και γω τώρα μιλώ για ρίζες
γι' αγκυροβολημένες φωνές
με το ένα χέρι βυθισμένο στη σιωπή.
κωπηλατώντας στο αίμα
η ψυχή του διάφανη αντένα ανιχνεύοντας
ό,τι έμαθε πως είναι ζωή.
Το 'ξερε πως θα πεθάνει και λυπόταν
γιατί δεν είχε ν' αφήσει τίποτα στον κόσμο
παρά ένα βαθύ ανυπόταχτο τραγούδι.
η ψυχή του διάφανη αντένα ανιχνεύοντας
ό,τι έμαθε πως είναι ζωή.
Το 'ξερε πως θα πεθάνει και λυπόταν
γιατί δεν είχε ν' αφήσει τίποτα στον κόσμο
παρά ένα βαθύ ανυπόταχτο τραγούδι.
Ο άλλος
Κείτεται μες στην ιστορία χιλιάδες χρόνια
στη σιωπή των μουσείων, στα βιβλία
σαν αδιόρατη κραυγή σ' ένα άλλο μήκος κύματος
κάτω από τη σκόνη των αιώνων.
Κείτεται μέσα μου
με την ψυχή του διάτρητη
τοιχογραφία της φθοράς,
διαρρέει από τις φλέβες του ο καιρός
σπέρνοντας λέξεις που σφυρίζουν σαν τον άνεμο
ψάχνοντας ένα τόπο ν' ακουμπήσουν
τα μελλούμενα χρόνια
να μοιράσουν τ' αγέννητα παιδιά.
Βασίλης Φαϊτάς
από την ανέκδοτη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο
στη σιωπή των μουσείων, στα βιβλία
σαν αδιόρατη κραυγή σ' ένα άλλο μήκος κύματος
κάτω από τη σκόνη των αιώνων.
Κείτεται μέσα μου
με την ψυχή του διάτρητη
τοιχογραφία της φθοράς,
διαρρέει από τις φλέβες του ο καιρός
σπέρνοντας λέξεις που σφυρίζουν σαν τον άνεμο
ψάχνοντας ένα τόπο ν' ακουμπήσουν
τα μελλούμενα χρόνια
να μοιράσουν τ' αγέννητα παιδιά.
Βασίλης Φαϊτάς
από την ανέκδοτη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο
Scholeio.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου