Νίτσε, Από τότε που κάποιος άνεμος μού εναντιώθηκε, ταξιδεύω με όλους τους ανέμους.



Νίτσε

. Οι σκέψεις είναι πάντα σκιές των συναισθημάτων μας -πάντα σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες απ᾽αυτά.

Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να 
βρει σ' αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας. 

Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την.

Η ευτυχία μου: Από τότε που κουράστηκα να γυρεύω, έμαθα να βρίσκω. Από τότε που κάποιος άνεμος μού εναντιώθηκε, ταξιδεύω με όλους τους ανέμους.
Θεωρώ απαραίτητο να πλύνω τα χέρια μου, αφότου έρθω σε επαφή με θρήσκους ανθρώπους.




Ο βαθμός και η φύση της σεξουαλικότητας στον άνδρα ανεβαίνουν ως την υψηλότερη κορυφή του πνεύματός του.
Μόνο αυτός που χτίζει το μέλλον έχει δικαίωμα να κρίνει το παρελθόν.
(Άλλαν Πέρσυ, «Νίτσε: 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας» εκδ. Πατάκη)



Ο Φρίντριχ Νίτσε γεννήθηκε το 1844, από 
μια ευσεβή προτεσταντική οικογένεια, στη γερμανική πόλη του Ρέκεν δί­πλα στο Λίτσεν, κοντά στη Λειψία.  
Ο πατέρας του ήταν λου­θηρανός ιερέας, όπως και οι παππούδες του, αλλά το οικο­γενειακό επάγγελμα σταμάτησε απότομα στον Νίτσε. 
Πεθαίνει όταν ο Νίτσε ήταν τεσσάρων ετών και ο μικρότερος αδερφός του πεθαίνει έξι μήνες αργότερα. 
Η οι­κογένεια του μετακινείται στο Νάουμπουργκ, όπου ο Νί­τσε είναι το μοναδικό αρσενικό σε ένα νοικοκυριό αποτελούμενο από πέντε γυναίκες. 
Στα δεκατέσσερα του, κερδίζει­ μια σχολική υποτροφία για το Πφόρτα, το πιο διακεκριμενο προτεσταντικό σχολείο στη Γερμανία, όπου είχε εξαι­ρετικές επιδόσεις στους κλασικούς. 
Ως φοιτητής της θεολογίας και της φιλοσοφίας, στο Πανεπι­στήμιο της Βόννης το 1864  αν και κυρίως επιδίδεται στην τελευταία. 
Έρχεται σε προστριβή με δυο από τους καθηγητές του, και μεταφέρεται στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, ένα χρόνο αρ­γότερα, για να σπουδάσει υπό την καθοδήγηση του μελε­τητών κλασικών Φρίντριχ Βίλχελμ Ριτσλ. 
Στη Λειψία συ­ναντά το συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ, κατόρθωσε δε να α­ποκτήσει τέτοια φήμη που του προσφέρθηκε καθηγεσία στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας, στην Ελβετία. "Ηταν μόνο εί­κοσι τεσσάρων ετών και έπρεπε ακόμη να ολοκληρώσει τη διδακτορική του διατριβή. 

Αυτή η ανοδική πορεία διακό­πηκε όταν κλήθηκε να υπηρετήσει στο στρατό, όπου κατα­τάχτηκε σε μια ίλη ιππικού, ενός πρωσικού συντάγματος πυ­ροβολικού. 
Σε μια ακροβατική του προσπάθεια  να πηδήξει στη σέλα του αλόγου του μια ημέρα, πέφτει στο έδαφος και τραυματίζεται σο­βαρά στο στήθος. Αυτή του η περιπέτεια δεν είναι η τελευταία στο στρατό.  Όταν κατατάχτηκε εθελοντικά ως ια­τρικός βοηθός στη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού πολέμου, το 1870, έπαθε δυσεντερία και διφθερίτιδα μέσα σε λίγες ε­βδομάδες, ασθένειες από τις οποίες ουδέποτε συνήλθε ε­ντελώς. Αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση του καθηγητή εξαιτίας της κακής του υγείας, το 1879, και έκτοτε ουσιαστικά έζησε μόνος του περιπλανώμενος μεταξύ Ιτα­λίας, ελβετικών Άλπεων και γαλλικής Ριβιέρας.

Τον βασάνιζαν ισχυροί πονοκέφαλοι 
 και μια επιδεινούμενη όραση, σχεδόν όλη την υπόλοιπη δημιουργικά ενεργή ζωή του . Η πρώτη δεκαετία της απομόνωσής του, όμως, ήταν και η πιο γόνιμη περίοδός του, τότε που έγραψε τα Τάδε Έφη Ζαρατούοτρα (1883-1885) και τον Αντίχριστο (που δεν δημοσιεύτη­κε μέχρι το 1895), όπως επίσης και το Λυκόφως των Ειδώλων (1889).  Αν και θλιβόταν που ελάχιστοι συγκαιρινοί του μπο­ρούσαν να κατανοήσουν τη σπουδαιότητά του, δεν αισθα­νόταν ντροπή να τη διαφημίζει. Τρία κεφάλαια του Ίδε ο Άνθρωπος, που ολοκληρώθηκε το 1888, έχουν ως τίτλους «Για­τί Είμαι τόσο Έξυπνος», «Γιατί Είμαι τόσο Σοφός» και «Για­τί Γράφω τόσο Καλά Βιβλία». 

Στο Τορίνο, στις 3 Ιανουάρι­ου του 1889, ο Νίτσε είδε έναν εκπαιδευτή να μαστιγώνει έ­να άλογο και έβαλε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του ζώ­ου για να το προστατεύσει. Κατέρρευσε μέσα σε λυγμούς και αυτή η ύποπτα μη νιτσεΐκή έκφραση λύπης σηματοδό­τησε την απαρχή μιας ενδεκάχρονης περιόδου ψυχικών δια­ταραχών που τελείωσε με το θάνατό του, το 1900. 
Απόπειρες ν' αποδοθεί η κατάρρευσή του στη δύναμη των ι­δεών του και σε δυο αποτυχημένους έρωτες, από αρκετούς μεταγενέστερους που ασχολήθηκαν με την σκέψη και τη ζωή του φιλόσοφου.  Όμως πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας και τα τριτογενή συ­μπτώματα της σύφιλης και τη χρήση από τον Νίτσε ένυδρης χλωράλης ως ηρεμιστικού. 

Εν πάση περιπτώσει, επρόκειτο να γίνει θύμα ακόμη περισσότερης ανυποληψίας μετά το θάνατό του, εξαιτίας των πράξεων της αδερφής του και νο­σοκόμας του Ελιζαμπέτ. Αυτή, νωρίτερα, είχε εργαστεί μα­ζί με τον αντισημίτη σύζυγό της Μπέρναρτ Φέρστερ για την ίδρυση μιας αποικίας της αρείας φυλής στην Παραγουάη. 
Έχοντας την ευθύνη της εκτέλεσης της φιλολογικής διαθή­κης του αδερφού της, επανεξέδωσε τις σημειώσεις του Νί­τσε, και ενεργώντας εγκληματικά παραποιεί άλλες σημειώσεις του, έτσι, ώστε να αντανακλούν τις από­ψεις της, ενώ αρνήθηκε οποιαδήποτε δημόσια πρόσβαση στα αρχεία.

Όταν ήρθε στην εξουσία ο Αδόλφος Χίτλερ, έδωσε στο ναζιστικό καθεστώς τη μεταθανάτια ευλογία του Νίτσε. Ο Υπε­ράνθρωπος όμως ήταν ένας ανθρώπινος και όχι ένας φυλετι­κός τύπος. Για την αποκατάσταση της πραγματικότητας ο
Φρίντριχ  ήταν οτιδήποτε άλλο.... εκτός από αντισημίτης -και η αλήθεια είναι ότι ο αντισημιτισμός του Βάγκνερ τελικά κούρασε και στο τέλος συντέλεσε στην εξάντληση της υπομονής του επαναστάτη φιλόσοφου έναντι του συν­θέτη. 

Ένα άλλο κομμάτι που πρέπει να αναφέρουμε είναι σχετικά με τον θαυμασμό του για τους Άραβες και τους Ιάπωνες, για το ευγενικό τους πνεύμα, ενώ δε θα διστάσουμε να σημειώσουμε ότι  για τους Γερμανούς επιδείκνυε περιφρόνηση. 
Θεωρούσε το λαό του δεύτερο στον εκφυλι­σμό μετά τους «ανόητους» Εγγλέζους. Τους ναζί, που ήταν πατριώτες, εθνικιστές και ρατσιστές, ο Νίτσε θα τους απεχθανόταν. Σήμερα, αναγνωρίζεται ευρέως πως ο Νίτσε υ­πήρξε ο καλύτερος συγγραφέας της γερμανικής 
πεζογρα­φίας. Το διάβασμα οποιουδήποτε από τα μεγάλα έργα του σημαίνει ότι εκτίθεται κανείς εξίσου στις ενοράσεις μιας μεγαλοφυΐας και στις μεγαλοστομίες ενός μανιακού.


Scholeio.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: