Είναι Επιστήμη το Διάβασμα του Προσώπου ?

Πόσο ''προδίδει'' το 

πρόσωπό μας, το Χαρακτήρα, τις Προθέσεις μας.. ή το συναίσθημα μας ?  

Οι Επιστήμονες λένε πως Όχι.

Πόσο πρόθυμοι είμαστε να ''δείξουμε'' το ''εσωτερικό'' μας στον άλλον ?
  

Το συναίσθημα που μας δημιούργησε μια άσχημη εικόνα ? 

 Ή μυρωδιά...  ή το τραγούδι που παίζει το ραδιόφωνο... ή τελευταία φράση που λέει ο φίλος μας.... και  μας δημιουργεί μια σκέψη που δεν σκοπεύουμε να τη μοιραστούμε μαζί του. 

Που θέλουμε να κρύψουμε. 

Αν εμείς δεν είμαστε πρόθυμοι να ''φανερωθούμε'' σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε, το ίδιο θα νιώθουν φυσικά και αυτοί για μας.  Μακάρι να μπορούσαμε να καταλάβουμε τι άνθρωπος, τι τύπος, είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας... σαν πελάτη, σαν υποψήφιο φίλο, σαν μεγάλο έρωτα (αν μπορούσε), σαν εχθρό ακόμα... μόνο και μόνο κοιτάζοντάς τον.   Μπορούμε ! ; 

Συνείδηση, Μπορεί να Επικοινωνήσει με το Σύμπαν ?

Μια Κβαντικά Ολοκληρωμένη Συνειδησιακή Υπόσταση,
ικανή να επικοινωνήσει με το ίδιο το Σύμπαν.

Η Ψυχοτρονική αποτελεί έναν τομέα, οι εφαρμογές του οποίου μπορούν, επίσημα πλέον, να απαντηθούν στο οπλοστάσιο μιας χώρας (ΗΠΑ, Ρωσία). 

Η έρευνα και ανάπτυξη πάνω στις νευροεπιστήμες έχει συμβάλλει στην ανάπτυξη οπλικών συστημάτων, τα οποία μπορούν να πλήξουν τη συνείδηση και να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε άβουλα όντα.

Δημιουργώντας την Εσωτερική μας Ειρήνη

ΑυτοΠαρατήρηση, 
Το Διαβατήριο να 

Γίνουμε Καλύτεροι

Τα τελευταία χρόνια... 

Μη με ρωτήσετε πόσα, ο "άνθρωπος" ανακάλυψε (συνειδητά) την Αυτοπαρατήρηση ή Ενδοσκόπηση, παίρνετε όποιο από τα δύο σας αρέσει, και προσπάθησε να την περιγράψει... με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. 

   Προσπάθησε να την περιγράψει με απλά λόγια για γίνει κατανοητή και προσεγγίσιμη από τον καθένα ανεξαρτήτως μορφώσεως και γνώσεων γενικότερα. Η συνείδηση ότι ο νους, το μυαλό, η σκέψη, ο τρόπος που σκέπτεται ο άνθρωπος έχει μια δική του δυναμική είναι ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του ανθρώπου πάνω στην γνώση.
   Δίνουμε τον επιβλητικό τίτλο Αυτογνωσία, σ' αυτήν την διαδικασία που θα με βοηθήσει να γνωρίσω, να συμφιλιωθώ, να αγαπήσω χωρίς επικριτική διάθεση, τον εαυτό μου.

   Να μετρήσω τις τάσεις του, να του επιτρέψω χωρίς βία να βελτιωθεί όπου μπορεί, να γίνει καλύτερος !

    Η αυτογνωσία δεν είναι κάτι στατικό και μόνιμο, δηλαδή το προσπαθώ... το καταφέρνω και...  Ωπ,  θαύμα, τα κατάφερα.  Τώρα που τη πέτυχα, τη κρατώ, είναι κτήμα μου...

   Θα σας στενοχωρήσω αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η αυτογνωσία είναι μια αέναη διαδικασία που, κάθε φορά θα σας ξεγελά,  μόλις θα νομίζετε ότι φτάσατε κάπου... μέχρι να το πείτε μέσα σας, μέχρι να χαρείτε... εκείνη είναι ήδη μακριά.

   Αυτή την περιγραφή την έχουν καταγράψει πολλοί άνθρωποι που έχουν μοιραστεί τις εσωτερικές τους διεργασίες σε ομάδες.

   Η αυτογνωσία είναι σκοπός ζωής, η καλύτερα  πρέπει να είναι ο σκοπός της ζωής μας και στην αφετηρία του δρόμου που πρέπει να πάρουμε γι αυτόν ακριβώς τον σκοπό, υπάρχει ένα μεγάλο πανό που λέει Αυτοπαρατήρηση ή για άλλους Ενδοσκόπηση, το ίδιο είναι.

   Αυτοπαρατήρηση, θα λέγαμε, τη μη ταύτιση με τα εξωτερικά πράγματα, τα άτομα κι ακόμα, δημιουργούμε... γεννάμε καλύτερα,  μια προσοχή, μια νέα προσοχή μέσα μας, σε ότι που συμβαίνει μέσα στην ανθρώπινη μηχανή. 

Συνειδητή Προσοχή

   Αυτό είναι μια Συνειδητή Προσοχή.  Είναι μια κατάσταση συγκέντρωσης σ’ αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό μας, μέσα μας. Παίρνοντας αποστάσεις... πολλές φορές έως και πλήρη αδιαφορία γι αυτά που συμβαίνουν έξω από μας.  

Αυτή θα είναι η εκκίνηση μας. Εύκολο δεν φαίνεται ?

   Ας το προσπαθήσουμε τώρα...  Ας κάνουμε χειροπιαστά αυτά που είπαμε μέχρι τώρα.   Βήμα - βήμα θα δούμε ότι είναι λίγο δυσκολότερο απ' ότι το νομίζαμε...   άντε, να μην κρυβόμαστε, είναι  δύσκολο !  Με διαφορετικό βαθμό δυσκολίας για τον καθένα. 

   Όχι ακατόρθωτο όμως.  Βήμα- βήμα θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε την μηχανικότητα  που ζούμε.   

Μηχανικότητα

   Είμαστε μηχανικά όντα και αυτό δεν είναι κακό. Είναι όμως ένα εμπόδιο, ένα απλό εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουμε.   Τίποτα δεν κάνουμε συνειδητά.  Έχουμε όμως την ψευδαίσθηση, ότι είμαστε συνειδητοί.   

   Το μυαλό μας είναι, σχεδόν πάντα,  απασχολημένο σε κάτι άλλο από την δράση της στιγμής.  Δηλαδή, το πρωί τρώμε βιαστικά το πρωινό μας και συγχρόνως σκεφτόμαστε τα προβλήματα της δουλειάς, τα ραντεβού που έχουμε, τις προτάσεις που έχουμε να κάνουμε, τους λογαριασμούς που έχουμε να πληρώσουμε κλπ.  

   Θα συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο και στο δρόμο για τη δουλειά.... και όταν είμαστε στη δουλειά, σκεφτόμαστε πως έχουμε να πάμε Σούπερ Μάρκετ, να βγάλουμε τον σκύλο βόλτα, να πάμε με κάποιους φίλους για φαγητό. Κι αν μας ρωτήσει κανείς τι φάγαμε το πρωί, δεν θα μπορέσουμε να του απαντήσουμε, γιατί δεν θυμόμαστε, γιατί όταν τρώγαμε, δεν ήμασταν εκεί... λείπαμε από τη ζωή μας !   

   Η συνείδησή μας δεν ήταν ενεργή. Είμαστε πολύ απασχολημένοι και ξεχάσαμε να την ενεργοποιήσουμε !

Πώς θα παρατηρούσαμε τον εαυτό μας, όταν εμείς απουσιάζαμε από αυτόν; 

   Μία απλή αποτελεσματική μέθοδος, μάλλον παιχνίδι θα το λέγαμε, είναι να χωρίσουμε τον εαυτό μας, στη μέση.  Τώρα θα έχουμε δύο κομμάτια.  Δύο ενδιαφέροντα, γοητευτικά κομμάτια εαυτού έτοιμα να ανταλλάξουν εμπειρίες μεταξύ τους. 

   Σ' αυτή τη πίστα όπως λένε και στα video games φτάνουμε μόνο με ένα όχημα με τη συνείδηση, όλη την ημέρα, σε  ό,τι κάνουμε. Σε ελεύθερη μετάφραση θα το λέγαμε κατάσταση αυτοεπαγρύπνησης. 

Τρώγοντας πρωινό μας η συνείδησή μας θα νιώθει ότι τρώμε, ότι πίνουμε τον χυμό μας. Κι αν το διαβολάκι  (το μυαλό) ο νους μας πάει να πάρει τη συγκέντρωσή μας ταξίδι....  εμείς, δεν θα τον αφήσουμε να μας ξεγελάσει,  όντες συνειδητοί,  θα παραμείνουμε σ’ αυτό που κάνουμε εκείνη τη στιγμή.

   Υιοθετώντας την άσκηση του Παρατηρητή, που είναι η συνείδηση, και του Παρατηρούμενου, που είναι οι δραστηριότητές μας, εξωτερικές και εσωτερικές...

   Δηλαδή όλα όσα κάνουμε:  οι συμπεριφορές μας, οι ψυχολογικές μας καταστάσεις. Θα μπορέσουμε την ώρα που κάνουμε κάτι, να αντιλαμβανόμαστε αυτό που κάνουμε αν είναι σωστό, αν αυτό είναι ένα ελάττωμα και κάθε φορά που θα μας βγαίνει να το παρατηρούμε και σιγά σιγά να το εξαφανίζουμε.

   Όταν είμαστε χωρισμένοι σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο και μας βγει ένα ελάττωμα, τεμπελιά, θυμός, υπερηφάνεια, ο Παρατηρητής-Συνείδηση θα το αντιληφθεί. Το διευκρινίζουμε,  δεν ταυτιζόμαστε με αυτό.  Θα δουλέψουμε πάνω σ’ αυτό και κάθε φορά που θα παρουσιάζεται, θα φροντίζουμε σιγά-σιγά να το εξοβελίζουμε, να το βγάζουμε από το δρόμο μας.  Δεν θα σας λέω ότι είναι εύκολο...  είναι όμως,  σίγουρο ότι μπορείτε να το φτάσετε...  βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το χέρι σας, δεν είναι ουτοπικό, δεν είναι ακατόρθωτο.

   Η αυτοπαρατήρηση είναι μια διαδικασία, μια αίσθηση που έχει ατροφήσει, γιατί δεν έχει χρησιμοποιηθεί. Και με τον τρόπο που τη βάζουμε σε λειτουργία, αρχίζει να εξελίσσεται. Είναι κάτι σαν να έχουμε κάποιο άκρο του σώματός μας στο γύψο, επειδή δεν δουλεύει για αρκετό καιρό, όταν βγάλουμε τον γύψο, δεν θα λειτουργεί καλά. Θα χρειαστεί ένα χρονικό διάστημα με ασκήσεις, για να λειτουργήσει φυσιολογικά.

   Με τον τρόπο που αυτοπαρατηρούμαστε αναπτύσσεται αυτή η αίσθηση και φαίνεται κάτι συνηθισμένο για μας να αυτοπαρατηρούμαστε. Όταν δεν αυτοπαρατηρούμαστε δεν βλέπουμε την αντίδραση, δεν βλέπουμε τίποτα. Μόνο ταυτιζόμαστε με τα εξωτερικά πράγματα, χάνουμε ενέργεια και ξεφεύγουμε από τον στόχο μας, την αυτογνωσία. 

   Αν μας βρίζουν, μας βγαίνει θυμός, θυμώνουμε. Όταν κάποιος έχει μια ιδέα αντίθετη με τη δική μας θέλουμε να συγκρουσθούμε, αντί να αυτοπαρατηρηθούμε και να σεβαστούμε ότι, ο καθένας μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά.

   Το να αυτοπαρατηρείται κανείς, δεν είναι το να γνωρίζει, το να σκέφτεται, γιατί το να γνωρίζει, το να σκέφτεται, είναι κάτι παθητικό. Γνωρίζω ότι κάθομαι στην καρέκλα, αλλά δεν βρίσκομαι σε αυτοπαρατήρηση. Γνωρίζω ότι βρίσκομαι σε κατάσταση θυμού, αλλά δεν βρίσκομαι σε αυτοπαρατήρηση και είμαι ταυτισμένος, αντιδρώ.

   Κάποιος μπορεί να έχει διάφορες ιδέες για τον εαυτό του,  να σκέφτεται πολλά πράγματα για τον κείνον, μπορεί να πιστεύει, να νομίζει, ότι είναι πολύ καλός, ότι είναι πολύ κακός.... 

Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι ασκεί αυτοπαρατήρηση.  Ούτε όταν σκεπτόμαστε σημαίνει ότι αυτοπαρατηρούμαστε.

Εμπόδια

   Η υπερβολική προβολή του εαυτού μας,  η αίσθηση ότι είμαστε πάνω από τους άλλους, ότι είμαστε μοναδικοί, η πίστη ότι όλα γυρίζουν γύρω  μας,  η μεγάλη αυτοπεποίθηση για τις ιδέες μας, η άρνηση της διαφορετικότητας, η δυσκαμψία στην  άλλη (ξένη) άποψη. Η απληστία, ας φοβόμαστε τις λέξεις... ναι, η απληστία να τα θέλω όλα. 

   Μα, αυτή είναι η  μεγαλύτερη ουτοπία. Απλά για να προσθέσουμε κάτι στη ζωή μας, ότι κι αν είναι αυτό πρέπει να θυσιάσουμε κάτι άλλο. Η διεργασία της επιλογής, σαν νοητικός μηχανισμός γι αυτό υπάρχει...   Αυτό το γράφω για να προλάβω το μυαλό σας που θα σας βάλει ένα σωρό δικαιολογίες... γιατί δεν μπορεί να αυτοπαρατηρηθεί.

   Η αυτοπαρατήρηση δεν γίνεται στην απομόνωση, αλλά μέσα στην ζωή, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το "σχολείο" μας,  μέσα στην αλληλεπίδραση με τις συνθήκες και τους ανθρώπους. Βλέπουμε τις διάφορες πτυχές του εαυτού μας, έτσι όπως παρουσιάζονται στην πραγματική ζωή και όχι μόνο μέσα στην φαντασία μας. 

   Αν νομίσουμε ότι καταφέραμε κάποια πρόοδο σε έναν τομέα, θα έλθει η ζωή η ίδια για να δώσουμε τις «εξετάσεις» μας και να αποδείξουμε την αλήθεια των ισχυρισμών μας. Νομίζουμε ότι αυξήσαμε την ηρεμία μας; Θα μας συμβούν «τυχαία» περιστατικά, όπου θα κληθούμε να παραμείνουμε ήρεμοι και η αντοχή μας θα δοκιμαστεί. Μετά από αυτές τις εξετάσεις, θα γνωρίζουμε την πραγματική μας πρόοδο, όχι την φανταστική.

   Δεν χρειάζεται νομίζω να προσθέσουμε ότι "η αυτοπαρατήρηση πρέπει να τύχει προτεραιότητας στη ζωή μας για να λειτουργήσει ? 

   Όλη η διαδικασία γίνεται  σταδιακά.  Αρχίζουμε να αυτοπαρατηρούμαστε. 

Προσέχουμε τις λεπτομέρειες, κοιτάμε τον εαυτό μας από ασυνήθιστες «οπτικές γωνίες», παρακολουθούμε τα αισθήματά μας και τις σκέψεις μας ενώ κάνουμε οτιδήποτε άλλο. Βλέπουμε διάφορα επίπεδα μέσα μας. 

Παρατηρούμε π.χ. τις σκέψεις μας, αλλά ταυτόχρονα και τα αισθήματα που ενδεχομένως τις καθοδηγούν. 

   Μπαίνουμε έτσι στο υποσυνείδητό μας. Σιγά σιγά αυξάνουμε τον χρόνο αυτής της ενδοσκόπησης, ώστε κάποτε να γεμίσουμε ολόκληρη την ημέρα μας με αυτήν. Είναι ένα είδος συνεχόμενης αυτοσυγκέντρωσης.

   Αν υπάρχουν σχέδια ότι θα την στριμώξουμε ανάμεσα στις υπόλοιπες επιδιώξεις μας... στις υπόλοιπες σκέψεις μας,  απλά  κάνουμε λάθος. Το καλύτερο για μας θα είναι να την ξεχάσουμε.  Άλλωστε η ζωή μας θα συνεχιστεί και χωρίς την αυτοπαρατήρηση, απλά με αυτήν θα γίνει ποιοτικότερη. Με αίσθημα πληρότητας και εσωτερικής ειρήνης.

   Όταν δημιουργούμε σκέψεις...  είναι απόδειξη ότι κάνουμε μηχανικά αυτοπαρατήρηση.   Στο περιβάλλον της σκέψης φτιάχνουμε ένα τοπίο, μια σκηνή θεάτρου, δεν είμαστε "σε ανάμνηση του εαυτού μας", δεν είμαστε συνειδητοί. 

Ποιός είναι ο Αντικειμενικός Παρατηρητής

   Για να μπορέσει να λειτουργήσει αυτή αυτοπαρατήρηση,  πρέπει να αναπτύξουμε, να κατασκευάσουμε (;),  μέσα μας έναν αντικειμενικό παρατηρητή. 
Πολλοί ακούγοντας κάτι τέτοιο, θα νομίσουν ότι εννοούμε «ένας αντικειμενικός κριτής». Μια φωνή μέσα μας που θα λέει: «αυτό είναι σωστό… αυτό είναι λάθος». 

   Δεν πρόκειται όμως για κάτι τέτοιο σε πρώτη φάση. Ο αντικειμενικός παρατηρητής είναι η αυτοσυνειδητή προσοχή μας. Είναι το να παρακολουθούμε το τι γίνεται μέσα μας, με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβανόμαστε αυτό που γίνεται στο περιβάλλον μας. 
   Δεν φανταζόμαστε τον εαυτό μας κάπου μακριά να μας κοιτάζει (αν και κάτι τέτοιο ίσως να βοηθήσει τελικά), αλλά αναπαράγουμε μέσα μας την αίσθηση της «απόστασης» από την παρατηρούμενη λειτουργία. 
Μικρό παράδειγμα:

   Ας βάλουμε το χέρι μας μπροστά μας και ας το κοιτάξουμε με πολύ προσοχή. Αυτό είναι σε κάποια απόσταση από μας. Δεν πρόκειται για κάποιο παιχνίδι της σκέψης, αλλά για μια πραγματική αίσθηση. Το χέρι μας είναι μισό μέτρο από τα μάτια μας, από το σημείο που αισθανόμαστε ότι «βρισκόμαστε» εμείς, η αίσθηση του «εγώ υπάρχω» και μπορεί προς στιγμήν να το νοιώσουμε σαν ξένο.   Αυτό είναι το κλειδί. 

   Το χέρι μας λοιπόν σε αυτή την άσκηση είναι κάτι δικό μας που το παρακολουθούμε «από έξω», αντικειμενικά. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και με τις σκέψεις μας. Ας σκεφτούμε κάτι, έστω αριθμούς από το ένα έως το δέκα, παρατηρώντας τους από κάποια «άλλη θέση», παρόμοια με αυτό που κάναμε με το χέρι μας. 

   Φυσικά κάτι ανάλογο γίνεται και με τα αισθήματα, με τις αναμνήσεις μας, με τις σωματικές μας ανάγκες, με τα πάντα. Είναι ασφαλώς ζήτημα εξάσκησης και συνειδητών προσπαθειών, έως ότου κατορθώσουμε να αναπαράγουμε κατά βούληση την αίσθηση της απόστασης από την παρατηρούμενη εσωτερική λειτουργία, προκειμένου να την διακρίνουμε καλύτερα χωρίς να επηρεαζόμαστε από αυτήν. 

   Η αίσθηση αυτή μας βοηθάει να αποταυτιζόμαστε από τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας και να έχουμε περισσότερη αυτοκυριαρχία και ελευθερία. Παρατηρώντας έτσι τον εαυτό μας η ενδοσκόπησή μας αποκτάει αντικειμενικότητα και περισσότερη ακρίβεια.

   Όταν αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε σιγά-σιγά τα παιχνίδια του μυαλού,  όταν η αυτοπαρατήρηση είναι καθαρή,  αληθινή,  αντιλαμβανόμαστε, ότι έχουμε μια συνειδητή κατάσταση.

   Δηλαδή επιτέλους έχουμε ότι έχουμε συνδεθεί με την πηγή. Μια πηγή δική μας, μία πηγή δεδομένων, μια πηγή σημαντικών πληροφοριών που μας δίδονται, και παράλληλα έχουμε την πεποίθηση, πως, αυτό που λαμβάνουμε είναι αυθεντικό.  Είναι μια καινούργια κατάσταση προσοχής. Είναι η συνειδητή προσοχή, που θα μας ενώσει με μας !

   Η αυτοπαρατήρηση είναι θεραπεία… μια φυσική έκβαση της αποκόλλησης που δημιουργείται μεταξύ παρατηρητή και παρατηρούμενου.

   Η αυτοπαρατήρηση επιτρέπει σε έναν άνθρωπο να δει όλα αυτά που τον κρατούν κολλημένο στον κυλιόμενο διάδρομο του κόσμου: ξεπερασμένες σκέψεις, αισθήματα ενοχής, προκαταλήψεις, αρνητικά συναισθήματα, καταστροφικές προφητείες… Είναι μια πράξη αποκόλλησης, αντι-υπνωτισμού, αφύπνισης…

   Η παραμικρή διακοπή της "υπνωτικής δράσης του κόσμου", θα κομμάτιαζε όλα εκείνα στα οποία πίστεψε, θα χάνονταν οι φαινομενικές ισορροπίες και οι απατηλές βεβαιότητες που συσσωρεύονται στη διάρκεια μιας ζωής.   Η αποκόλληση από την περιγραφή του κόσμου, έστω και για μια στιγμή… είναι ένα κατόρθωμα πέρα από τα όρια της καθημερινότητας.

   Η αυτοπαρατήρηση είναι  ο θάνατος της πληθώρας των αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων που ανέκαθεν κυριαρχούν στη ζωή σου.
   Εάν παρατηρήσεις τον εαυτό σου, το σωστό θα αρχίσει να πραγματοποιείται ενώ ό,τι δεν είναι σωστό θα αρχίσει να διαλύεται.
________________________________________  Cathy R. M.

Για να κάνουμε αυτή η μικρή εισαγωγή στην αυτοπαρατήρηση μας βοήθησαν:

βιβλιογραφία:
ο Daniel Goleman με την "Συναισθηματική νοημοσύνη"  εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
ο Ιωάννης Γ. Τσάτσαρης με το "Αισθησιογονίες, η Αποκάλυψη" εκδόσεις epistos
το βιβλίο “Η Σχολή των Θεών” – Εκδόσεις Ελφίλ

τα blogs: 
 http://Self Knowledge",  
http://www.innerwork.gr/


Scholeio.com

Η Επίγνωση του Κβαντικού Πεδίου Είναι Ελευθερία

Η ελευθερία μας αυξάνεται όταν έχουμε επίγνωση του κβαντικού πεδίου δηλ. της πρωταρχικής συνειδητότητας με το να θυμόμαστε ότι αυτό είναι η πηγή όλων όσων υπάρχουν – ή στην πραγματικότητα είναι όλα όσα υπάρχουν και δεν υπάρχουν.

   Αυτό συμβαίνει ακόμα πιο πολύ αν η επίγνωση αυτή γίνεται ακόμη πιο έντονη όταν μπορούμε να την βιώσουμε μέσα από τον διαλογισμό ή άλλους τρόπους. 

               άσκηση 1η,   Δημιουργία

   Επιλέξτε “κάτι” από την ζωή σας που θα θέλατε να αντιληφθείτε στο φως της κβαντικής φυσικής. Μπορεί να είναι αντικείμενο, άνθρωπος ή κατάσταση.  Η μπορεί να είναι ένα συναίσθημα, μια σκεπτομορφή, μια πεποίθηση, επιθυμία, ανάγκη, στόχος, ιδέα, φόβος ή σύγκρουση με τον εαυτό σας ή με άλλους. 
   Μπορεί να είναι το δικό σας σώμα ή ο νους, ή ακόμα ο παρατηρητής του δικού σας σώματος ή νου.

   Ίσως να επιλέξετε κάτι που θα θέλατε να αντιληφθείτε και να πλησιάσετε με έναν πιο θετικό τρόπο, λιγότερο φόβο, προσκόλληση ή ένταση.

   1) Επιλέξτε αυτό στο οποίο θα εστιαστείτε

   2) Δεχτείτε το όπως είναι

   3) Ενωθείτε με αυτό και βιώστε το όπως είναι με όλους τους περιορισμούς, συναισθήματα θετικά και αρνητικά και τυχόν αξιολογικές σας κρίσεις.

   4) Συνειδητοποιείστε ότι σαν παρατηρητής δημιουργείτε τώρα αυτό που παρατηρείτε.

   5) Αντιληφθείτε το σαν δική σας δημιουργία.

   6) Συνειδητοποιείστε ότι είναι στην πραγματικότητα μια προσωρινή εκδήλωση του απεριόριστου κβαντικού πεδίου που γίνεται μέσα από τη δική σας παρατήρηση και την συμμετοχή σ’ αυτό.

   7) Είναι μια κατασκευή του νου σας – κάτι με το οποίο συντονίζεστε – όπως συντονίζεστε με ένα σταθμό στην τηλεόραση.

   8) Τώρα, αντιληφθείτε το σαν μια προσωρινή εκδήλωση ενέργεια

   9) Βιώστε το σαν ενέργεια χωρίς κρίση, δεχτείτε το όπως είναι – σαν ενέργεια

   10) Μεταφέρετε την επίγνωση σας στον κενό χώρο μέσα στον οποίο υπάρχει. Τον κενό χώρο γύρω του, πίσω του και μέσα του. Τον κενό χώρο μέσα στον οποίο περιέχεται και που περιέχει

   11) Επιτρέψτε του να ενωθεί με το χώρο μέσα και γύρω του που είναι στην πραγματικότητα η πηγή της ύπαρξης του

   12) Συνειδητοποιείστε ότι αυτό και ο κενός χώρος είναι ένα και το αυτό.

   13) Βιώστε τον εαυτό σας σαν ενέργεια

   14) Βιώστε τον εαυτό σας σαν συνειδητότητα

   15) Βιώστε την ενοποίηση σας, σαν ενέργεια και σαν συνειδητότητα, με αυτό που παρατηρήσατε και με όλα όσα υφίστανται

   16) Παρατηρήστε τον εαυτό σας κάνοντας όλα αυτά. Ποιος τα κάνει όλα αυτά;;;

   17) Κοιτάξτε προς το μέσα για να παρατηρήσετε τον παρατηρητή.

   18) Παρατηρήστε τον παρατηρητή του παρατηρητή.

           άσκηση 2η,   Ακούγοντας την καρδιά

   Για να προσγειώνεστε και να βρίσκετε πρακτικές λύσεις μπορείτε να δοκιμάσετε αυτή  την άσκηση ανεξάρτητα από την προηγούμενη. Είτε δοκιμάσετε την 1η άσκηση είτε όχι.

   1) Φέρτε στο νου τον άνθρωπο, το θέμα, το αντικείμενο, την κατάσταση ή το γεγονός που επιλέξατε και δείτε πως νιώθετε γι’ αυτό τώρα

   2) Τώρα θα αναπνέετε για τρία έως πέντε λεπτά με τον ακόλουθο τρόπο, Καθώς εισπνέετε φανταστείτε ότι δέχεστε ενέργεια στο κέντρο του στήθους, στο κέντρο της καρδιάς.
Καθώς εκπνέετε φανταστείτε να ρέει έξω από το ηλιακό πλέγμα.

   3) Τώρα φέρτε στο νου σας κάποιον ή κάτι που σας δημιουργεί ή σας αφυπνίζει συναισθήματα αγάπης ή ευγνωμοσύνης

   4) Μείνετε με τα συναισθήματα αγάπης και ευγνωμοσύνης για όσο νιώθετε άνετα.

   5) Τώρα με την προσοχή σας εστιασμένη στο κέντρο του στήθους και «σκεφτόμενοι» από εκεί, φέρτε τον άνθρωπο, το αντικείμενο, το θέμα ή την κατάσταση στο νου σας και σκεφθείτε εναλλακτικούς τρόπους ή δεχτείτε εναλλακτικούς τρόπους να αντιληφθείτε και να αντιμετωπίσετε αυτό. Μείνετε σ’ αυτήν την κατάσταση αφήνοντας την «καρδιά» να προτείνει άλλους τρόπους να νιώθετε, να σκέπτεστε και να συμπεριφέρεστε σε σχέση με αυτό

   6) Μείνετε σ’ αυτή την κατάσταση για όσο νιώθετε άνετα

   7) Εφαρμόστε την εσωτερική σας καθοδήγηση

πηγή

Scholeio.com

Είμαστε Ισχυρότεροι από Οποιοδήποτε Σκοτεινό Πράγμα σ' αυτόν τον Πλανήτη

Το φως είναι ενεργό, 
ενώ το σκοτάδι δεν είναι

γράφει ο Μιλτιάδης Μουτάφης

Υπάρχει ένα άμεσο κανάλι με το Πνεύμα, που το αποκαλούμε Ανώτερο Εαυτό. 

Το πνευματικό αυτό κομμάτι του ανθρώπου, είναι σαν ένας ιστός που κυματίζει στο αεράκι, σ’ όλη τη ζωή σας. 
   
Μερικοί γνωρίζουν με …ποιο τρόπο να συνδέονται μ’ αυτό το ιερό κανάλι. 

Οι περισσότεροι όχι. 

Η πρόσκληση είναι να μάθετε πώς ν’ αναπτύσσετε το κανάλι αυτό και να συντονίζεστε με την ενέργεια. Πολλοί αρχίζουν τώρα να συντονίζονται με την ενέργεια του Ανώτερου Εαυτού.

Η Ισορροπία της Δυαδικότητας

 Η δυαδικότητα είναι μία βασική ενέργεια που φέρνει 
η ψυχή από τη στιγμή της γέννησής της στη γη μέχρι 
να πεθάνει, βιώνοντας και όλα τα αποτελέσματά της. 

   Ο άνθρωπος αντιμετωπίζει στον εσωτερικό του κόσμο συνειδητά ή ασυνείδητα έναν μεγάλο πόλεμο, αλλά και πολλές μικρές συνεχόμενες μάχες. 

   Από τη μια υπάρχει μέσα του το κομμάτι εκείνο του θεού, η θεϊκή ουσία που είναι το φως του. Και από την άλλη ένα κομμάτι σκιάς που δεν έχει φως, το σκοτάδι του. Υπάρχουν λοιπόν και αναπτύσσονται μέσα του δύο εαυτοί, ο φωτεινός και ο σκοτεινός. Όσο ζει πάνω στη γη πορεύεται και με τους δυό γιατί αυτό αποτελεί τον βασικό κανόνα του παιχνιδιού πάνω στο γήινο πεδίο. 

   Η προσωπική ελεύθερη επιλογή του καθενός είναι ποιόν από τους δύο θέλει να ενδυναμώσει,  κρατώντας μια ισορροπία τοποθέτησης μέσα του.  Η δυαδικότητα είναι και μια δοκιμασία της ψυχής, μια πρόκληση όλων των ανθρώπων μέσα από τη συνειδητή ελεύθερη βούληση που δίνεται από τον δημιουργό, στο πού τελικά η ψυχή θα θελήσει να σταθεί. Άλλωστε δεν θα υπήρχε ελεύθερη βούληση εάν δεν υπήρχαν και τα δύο. 

   Το σκοτάδι είναι ανθρώπινη δημιουργία και έχει το σκοπό του, αλλιώς πώς ο άνθρωπος θα είχε την επιλογή του φωτός; Με λίγα λόγια είναι μια μαθητεία και μια εκπαίδευση συγχρόνως. 
   Για να φτάσει στο σημείο της διάκρισης, χρειάζεται μέσα από τις ενσαρκώσεις να έχει επιλέξει εξ ολοκλήρου και τα δύο, ώστε να μπορεί με ιδιαίτερη σοφία και εσωτερική γνώση να επιλέγει κάθε φορά ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει.

   Είναι σημαντικό ο καθένας να γνωρίζει πως δεν είναι ο θεός που θα τον τιμωρήσει για την όποια επιλογή του αλλά η ίδια η ανθρώπινη υπόστασή του, ο τρόπος δηλαδή που χειρίζεται τις αποφάσεις που παίρνει και τι επιλέγει μέσα στην κάθε ενσάρκωσή του. 

   Πώς αυτές οι αποφάσεις επιδρούν στη ζωή του αλλά και ποιά είναι η επίδρασή τους στο συλλογικό.

   Επειδή μιλάμε για το νόμο της ελεύθερης βούλησης εννοούμε ότι από μόνος του ο καθένας αποφασίζει πού θα σταθεί και τι θα αναπτύξει. Το φως ή το σκοτάδι. Όση δύναμη μας δίνει το ένα, τόση μας δίνει και το άλλο. Ουσιαστικά είτε στη μια πλευρά είτε στην άλλη είμαστε πανίσχυροι γιατί είμαστε οι δημιουργοί. 

   Έχουμε τη δυναμική να αναπτύξουμε όποιο από τα δύο θέλουμε. Αυτό που επιλέγουμε όμως βρίσκουμε μπροστά μας και βιώνουμε. Ουσιαστικά για όλες τις επιλογές το βασικό κριτήριο είναι η συλλογή εμπειριών χωρίς κριτική από κανέναν.

   Πάνω στην ενέργεια της δυαδικότητας έχουν βασίσει οι άνθρωποι όλα όσα αφορούν τη μαγεία, το καλό το κακό, το φως το σκοτάδι, το μίσος και την αγάπη. Ο πόλεμος μεταξύ αυτών των δύο πόλων πάνω στο πεδίο της γης και κατά τη διάρκεια όλης της ιστορίας υφίσταται σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο και τις δικές του ενέργειες και συνεχώς ανακυκλώνεται. 

   Δεν υπάρχει κόλαση στην πνευματική οικογένεια του θεού, υπάρχει μόνο η ανθρώπινη ευθύνη σε όλο αυτό καθώς και οι εμπειρίες που επιλέγει η ψυχή στον πλανήτη της ελεύθερης βούλησης.

   Σαν άνθρωποι χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι τα πάντα στη γη είναι δικά μας δημιουργήματα, δηλαδή πολλά διαφορετικά κομμάτια μας και όταν αναγνωρίσουμε την ύπαρξή τους, τότε μόνο μπορούμε να αποδεχτούμε και τις δύο δυνάμεις μέσα μας. 

   Καλούμαστε λοιπόν να εξισορροπήσουμε τις δύο αυτές δυναμικές με τη συνειδητή γνώση της ύπαρξής τους. Χωρίς να αντιμετωπίζουμε το σκοτάδι με πόλεμο, ασέβεια ή εκμηδενισμό, αλλά με σοφία και αγάπη γιατί είναι κομμάτι μας και αποτελεί μέρος του όλου. Άλλωστε όποιου τύπου δύναμη κι’ αν έχεις απέναντί σου για να την κυριαρχήσεις και να την μεταλλάξεις χρειάζεται πρώτα να τη σεβαστείς.

   Όταν λοιπόν η δυαδικότητα βρίσκεται σε ισορροπία, η συνειδητή επιλογή είναι το φως, τότε το σκοτάδι φωτίζεται και χάνει από την υπόστασή του. Σε αυτή τη μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό οι βοήθειες γύρω πάντα είναι πολλές. 

   Αρχικά για να φέρουμε την ισορροπία μέσα μας αρκεί η αγνή πρόθεση και το θάρρος να δούμε τις δικές μας σκοτεινές πτυχές, όταν τις αποδεχτούμε συγχωρώντας τις συμπεριφορές στη διάρκεια των ενσαρκώσεών μας,  τότε μπορούμε να μεταλλάξουμε όλες τις αρνητικές ενέργειες μέσα μας σε φωτεινές. 

   Με έναν τρόπο τις ενοποιούμε δημιουργώντας συνειδητά φως, είναι το σημείο που μας δίνεται η δυνατότητα να πάρουμε στα χέρια μας τη δύναμή μας και να τη χρησιμοποιήσουμε συνειδητά για το ανώτερο καλό.

   Ένα θέμα που αφορά τη δυαδικότητα, τον σκοτεινό εαυτό και ταλαιπωρεί τους ανθρώπους αιώνες τώρα είναι ό,τι σχετίζεται με τη σκοτεινή δύναμη και την μαγεία. 

   Η έλλειψη πληροφόρησης και η μη γνώση της αλήθειας, δημιουργούν ατομικό φόβο που αυτόματα ενδυναμώνει και το φόβο του συλλογικού. Αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να υπάρχει πάνω στο πεδίο της γης, μια οντότητα φόβου δημιουργημένη από τους ίδιους τους ανθρώπους. 

   Αυτή συνεχίζει να υπάρχει όσο ο καθένας της δίνει τροφή με τον δικό του φόβο. Έτσι γινόμαστε ευάλωτοι σε αυτή την ενέργεια και δυσκολευόμαστε να απελευθερώσουμε όλους αυτούς τους φόβους που μας καταδιώκουν αιώνες τώρα και αφορούν τις σκοτεινές δυνάμεις. Σαφώς είναι και οι πεποιθήσεις που φέρνουμε από το παρελθόν, από τους γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, παραμύθια με κακές μάγισσες κ.τ.λ. Από παιδιά μεγαλώνουμε μέσα σε ιστορίες φόβου, έτσι όλα αυτά αποτυπώνονται υποσυνείδητα και με την πρώτη ευκαιρία βγαίνουν στην επιφάνεια. 

   Όταν φοβόμαστε δημιουργούμε στην αύρα μας οπές, κενά, με αποτέλεσμα να μπορούν εύκολα να εισχωρούν κακόβουλες ενέργειες, σταλμένες από ανθρώπους που έχουμε προηγούμενα μαζί τους ή ακόμα και από τον δικό μας σκοτεινό εαυτό. Γενικότερα ο φόβος δημιουργεί από μόνος του μαγνητικές τάσεις ώστε να προσελκύει τέτοιου είδους ενέργειες.

   Καθώς πριν αναφερθήκαμε στη δυαδικότητα μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, δηλαδή το φως, το σκοτάδι και την ελεύθερη βούληση, μια άλλη οπτική είναι πως έχοντας τη δυναμική να δημιουργούμε και τα δύο δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι σε κάποιες από τις ενσαρκώσεις μας έχουμε υπάρξει, τιμήσει και δουλέψει με το σκοτάδι. 

   Είναι δύσκολο στην κατανόηση όταν στην παρούσα ζωή μας δουλεύουμε με το φως, την τιμιότητα και την αγάπη. Παρόλα αυτά οι πράξεις του παρελθόντος ως θύτες ενεργοποιούν την ενέργεια του κάρματος, ώστε να παρουσιαζόμαστε τώρα ως θύματα. 

   Έτσι κάποιοι άνθρωποι που βασανίζονται με αυτήν την ενέργεια έχουν επιλέξει να εξιλεωθούν, ερχόμενοι σε μια τύπου συμφωνία με μια άλλη ψυχή, ώστε να δεχτούν εν μέρει κάτι ανάλογο με αυτό που έχουν κάνει σε μια προηγούμενή τους ενσάρκωση. 

   Βέβαια αυτή η κατανόηση δίνεται όταν αντιληφθούμε και συνειδητοποιήσουμε τις πολλές εκφάνσεις του εαυτού μας.

   Ένας άλλος λόγος που όλα αυτά έρχονται στο δρόμο κάποιου είναι και ο τρόπος που επιλέγει η ψυχή να πάρει μαθήματα ελέγχου, εξουσίας, ταπεινότητας, κατάρριψης του εγώ κ.α. Σαφώς είναι δύσκολο έτσι απλά να το δεχτεί ένας άνθρωπος αλλά είναι μια αλήθεια. 

   Μέσα στο πλάνο της η ψυχή τοποθετεί με αγάπη και σοφία κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της ενσάρκωσης ψυχές, που θα παίξουν ρόλους “κακούς”. Θα είναι εκείνοι που με την ανθρώπινη οπτική θα τους βλέπουμε ως εχθρούς, με την θεϊκή οπτική της ψυχής όμως είναι οι καλύτεροι συνεργάτες που θα μας βοηθήσουν στην εξέλιξη και στην εκπαίδευσή μας.

   Όταν γνωρίζουμε τις αιτίες φεύγουμε από τον ρόλο του θύματος πιο εύκολα, γιατί συνειδητά ξέρουμε και αποδεχόμαστε το ρόλο τον δικό μας και των άλλων αλλά κυρίως της ευθύνης που μας αντιστοιχεί. Επίσης όλα τα βιώματα όσο άσχημα κι’ αν είναι παραμένουν αποκλειστικά δικές μας επιλογές και για κάποιο σκοπό τα έχουμε δημιουργήσει.

   Για να καταφέρουμε να εισχωρήσουμε στον πυρήνα της ψυχής, να ξεδιπλώσουμε όλα τα φωτεινά κομμάτια μας, και να δεχθούμε τα δώρα που δίνονται από τον εαυτό μας, είναι απαραίτητο να διανύσουμε στάδια κάθαρσης των συμπεριφορών του παρελθόντος αλλά και του παρόντος που δημιουργούμε. 

   Γιατί η προσωπικότητα χτίζεται ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που ήδη φέρνουμε από πριν, από τις καταστάσεις που βιώνουμε στο τώρα, από τις πεποιθήσεις που είναι καταγεγραμμένες στο υποσυνείδητο, από καρμικές δεσμεύσεις που καλούμαστε να ολοκληρώσουμε και να αποκοπούμε και που ασυνείδητα αναπαράγουμε.

   Κυρίως αρνητικές συμπεριφορές προς τον εαυτό μας αλλά και προς τους γύρω μας. Κάθε φορά που προσπαθούμε να ισορροπήσουμε μέσα στη δυαδικότητα, πέφτουμε σε παγίδες και συνεχώς αγωνιζόμαστε να σταθούμε στα πόδια μας. 

   Σε όλη αυτή την προσπάθεια απαιτείται να φωτίσουμε όσο το δυνατόν και περισσότερα σημεία του εαυτού μας, έτσι παράλληλα καθαρίζουμε τη σκοτεινότητα που ήδη υπάρχει, αφού πρώτα την αποδεχτούμε και την κατανοήσουμε. 

   Να αναγνωρίσουμε πως είναι μέρος του συνόλου και σε πολλές ζωές έχουμε όλοι κινηθεί μέσα από αυτήν τη δύναμη. Έχουμε δουλέψει μαζί της συνειδητά ή ασυνείδητα, πως είναι και αυτός ένας τρόπος συλλογής εμπειριών και δεν υπάρχει κριτική. Μια δύσκολη εργασία για όλους αλλά εφικτή.

   Όποια και αν είναι η περίπτωση που μας αφορά έχουμε τη δυναμική να βγούμε από αυτόν τον κύκλο. Η δύναμη της γνώσης, της αποδοχής, της συγχώρεσης και της αγάπης είναι τα εφόδια για να απελευθερωθούμε. Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες των πράξεών μας, αλλά και κατανοώντας τα μαθήματά μας. 

   Έτσι όποια ενέργεια και αν έρχεται πάνω μας εάν εμείς στέλνουμε αγάπη, την αντιμετωπίζουμε χωρίς φόβο, με κατανόηση και συγχώρεση για τον άνθρωπο που μας τη στέλνει αλλά και για τις επιλογές του εαυτού μας, τότε τα πάντα γίνονται φως. 

   Αυτό το στοιχείο του φωτός χρειάζεται όλοι να τοποθετήσουμε στην καρδιά μας τότε τίποτα δεν μπορεί να νικήσει τη δύναμη της αγάπης, μέσα εκεί η προστασία είναι μεγάλη και κανένας κίνδυνος δεν υπάρχει. Στην καρδιά τα πάντα είναι ασφαλή εκεί πηγάζει η ενέργεια της συγχώρεσης, της ένωσης αλλά και της θεραπείας.

   Κάθε φορά που αναγνωρίζουμε το μεγαλείο και την ιερότητα που φέρνει η ψυχή μας ανοίγουμε τον δρόμο του φωτεινού εαυτού, προσφέροντάς του στο ταξίδι της ζωής όλο το σεβασμό και την αγάπη που του αξίζει σε κάθε του βήμα πάνω στη γη.
__________

πηγή

Scholeio.com

Ρ. Μπαχ, Ο δρόμος Όσων Τολμούν να Ζουν Ευτυχισμένοι

O Γλάρος Ιωνάθαν είναι ένα πουλί που δεν είναι ικανοποιημένο με το να είναι απλώς ένας γλάρος. 

Οι άλλοι γλάροι τον αντιμετωπίζουν ως απόβλητο επειδή βγαίνει έξω από τα συνηθισμένα. 

του Ρίτσαρντ Μπαχ

Σε ένα σμήνος όπου η ατομικότητα είναι παρακινδυνευμένη, ο Ιωνάθαν βρίσκει τον εαυτό του ως μοναχικός και απόβλητος.

 Στην επιφάνεια φαίνεται να είναι ένας απλός μύθος ζώων για ένα γλάρο που μαθαίνει πώς να γίνει ο καλύτερος ιπτάμενος όλων των εποχών. Ωστόσο, το βιβλίο είναι πραγματικά για την αυτο-τελειότητα και την αυτοθυσία.

   Μετά την εκτέλεση κατορθωμάτων με τεράστιο θάρρος και επιδεξιότητα, ο Ιωνάθαν εκδιώκεται από το σμήνος. 
   Αυτό του δίνει την ελευθερία να αναπτύξει τις ικανότητές του, και έτσι να φτάσει στο ανώτερο επίπεδο των επιτευγμάτων, ένα παράδεισο των ειδών.

   Τα μαθήματα που ο Ιωνάθαν μαθαίνει στα ταξίδια του, αντανακλούν τόσο την μεγαλύτερη ηρεμία όσο και την ελευθερία να είναι ο εαυτός του. 
   Βρήκε έναν τρόπο για να επιτύχει περισσότερα. Και μετά γύρισε πίσω για να διδάξει τους άλλους.
   «Ο άνεμος έγινε ένα ψιθύρισμα στο πρόσωπό του…».
   «Οι γλάροι, δεν χάνουν ποτέ τη σταθερότητα, δεν χάνουν ποτέ τον έλεγχό τους. Αν χάσουν τον έλεγχο της πτήσης τους είναι γι’ αυτούς ντροπή, είναι εξευτελισμός».
   «Η θέση ενός γλάρου τη νύχτα είναι στη στεριά».
   «Τέτοιες υποσχέσεις είναι μόνο για τους γλάρους που αποδέχονται τα συνηθισμένα. Όποιος αρίστευε μαθαίνοντας, δεν χρειάζεται τέτοιες υποσχέσεις».
   «Μπορούμε να ξεπεράσουμε την άγνοια, μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν όντα ξεχωριστά, έξυπνα και επιδέξια. Μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι! Μπορούμε να μάθουμε να πετάμε!».

   «Δεν θέλω τιμές. Δεν επιθυμώ να γίνω αρχηγός. Θέλω μόνο να μοιραστώ ότι ανακάλυψα, να δείξω τους ορίζοντες που απλώνονται μπροστά μας».
   «Ήταν θλιμμένος όχι από μοναξιά, αλλά γιατί οι γλάροι αρνήθηκαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε. Αρνήθηκαν ν’ ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν».
   «Διαλέγουμε τον επόμενό μας κόσμο μέσα από τα όσα μαθαίνουμε σε τούτον. Αν δεν μάθεις κάτι, τότε ο επόμενος θα είναι όμοιος με τούτον, με τους ίδιους φραγμούς και τα ίδια ασήκωτα βάρη που θα πρέπει να ξεπεράσεις».
   «Ο παράδεισος δεν είναι τόπος και δεν είναι χρόνος. Παράδεισος είναι το να είσαι τέλειος».
   «Κάθε αριθμός είναι ένα όριο και η τελειότητα δεν έχει όρια. Η τέλεια ταχύτητα είναι να βρίσκεσαι εκεί».
   «Για να πετάξεις με την ταχύτητα της σκέψης, δηλαδή οπουδήποτε, πρέπει ν’ αρχίσεις γνωρίζοντας πως έχεις κιόλας φτάσει…».

   «Βλέπει μακρύτερα εκείνος ο γλάρος που πετάει ψηλότερα».

    Ακόμη κι όταν  έγινε απόβλητος από το υπόλοιπο σμήνος,  λόγω της επιμονής του, ακόμη κι όταν ο συλλογικός τρόπος σκέψης,  τον έκανε να αισθάνεται προβληματικός,  ούτε τότε δεν τα παράτησε. 

   Τελειοποίησε το πέταγμά του και εκείνοι που τον χλέυαζαν…  εκείνοι που τον έδιωξαν από το σμήνος, απλά επειδή είχε βάλει το όνειρό του πάνω από την κοινωνική επιταγή, κάποια στιγμή τον ζήλεψαν για ότι είχε καταφέρει.

   Και ο Ιωνάθαν επέστρεψε. Όχι με διάθεση εκδίκησης. Αλλά με τη βαθύτερη επιθυμία να δείξει το δρόμο. Να κάνει και τους άλλους γλάρους να καταλάβουν -όσους το επιθυμούσαν- ότι το θέμα δεν είναι να πετάς για το φαγητό. 

   Το θέμα είναι να πετάς για τη χαρά του πετάγματος. Το θέμα είναι να κρατήσεις το όνειρό σου και να παλεύεις γι αυτό, αδιαφορώντας για τις κατευθύνσεις που σου δίνουν γλάροι, που έμαθαν να κάθονται στα βράχια μαλλώνοντας μεταξύ τους για το φαγητό.

   Ο γλάρος Ιωνάθαν,  ποτέ δεν έχασε την επαφή με το όνειρο.. 

   Ποτέ δεν έχασε την επαφή με το συναίσθημά του.... 

   Ποτέ δεν έχασε την επαφή με το αληθινό του Είναι.

   Όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε εν δυνάμει σαν το γλάρο Ιωνάθαν. Αρκεί να πιστέψουμε στο καλό που υπάρχει μέσα μας και να αναζητούμε την αλήθεια με βάση αυτό.

   Στο δρόμο θα βρεθούν πολλοί γλάροι... 
   Να μας βεβαιώσουν πως το όνειρο δεν έχει σημασία....   
   Πως αρκεί να εξασφαλίζεις την τροφή και τα υπόλοιπα δε μετράνε. 

   Και είναι πολλοί αυτοί οι γλάροι και τεράστια η πίεση που ασκούν.

 

*  Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον απορρίφθηκε από 18 εκδότες πριν τελικά εκδοθεί. Αποτέλεσε το εκδοτικό φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών και συντροφεύει το Όσα Παίρνει ο Άνεμος στο Πάνθεον των Best Sellers όλων των εποχών, μετά την Αγία Γραφή.

    '... Είμαστε της γνώμης ότι ο χαρακτήρας ενός γλάρου που μπορεί και μιλάει δεν θα είχε ενδιαφέρον στη σημερινή αγορά του βιβλίου. Γι' αυτό με λύπη σε πληροφορούμε ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στην έκδοση αυτών των χειρογράφων, τα οποία και σου επιστρέφουμε...'. 

   Αυτή ήταν η απάντηση των 18 εκδοτών που απέρριψαν το βιβλίο. 'Γιατί κανείς από αυτούς δεν μπορεί να καταλάβει το νόημα αυτής της αλληγορικής ιστορίας;' αναρωτιόταν ο Ρίτσαρντ Μπαχ. 

   Το να βρούμε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος, ακλόνητη αποφασιστικότητα και επιμονή, όπως αλληγορικά περιγράφεται στις περιπέτειες του Ιωνάθαν, είναι ο δρόμος όλων όσων τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι.
   Σαν αντάλλαγμα γι' αυτή μας την προσπάθεια θα μας περιφρονήσουν, θα μας χλευάσουν και θα μας εξοστρακίσουν από τον κύκλο τους φίλοι και συγγενείς. Αν επιμείνουμε όμως, αν αντέξουμε τη μοναξιά μας και μείνουμε αφοσιωμένοι σε αυτό που με τόση αγάπη αποφασίσαμε να κάνουμε, τότε θα ανακαλύψουμε ότι έχουμε καινούριους φίλους και καινούριους συγγενείς, οι οποίοι ήδη συμμερίζονται τις αξίες και τα ιδανικά που έχουμε επιλέξει, κι ότι μαζί τους θα πετάξουμε πολύ πιο μακριά και πιο ψηλά από όσο μπορούμε ποτέ να ονειρευτούμε.

   O Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον (Jonathan Livingston Seagull), το μυθιστόρημα που γράφτηκε από τον Richard Bach το 1970, είναι σχετικό με τις προσπάθειες ενός νεαρού γλάρου να υψωθεί πάνω από το συνηθισμένο.  Στην ιστορία του Richard Bach «O Γλάρος Ιωνάθαν», ο συγγραφέας παρουσιάζει τη φιλοσοφία της ζωής του.

  Scholeio.com  

Η Διάθεση μπορεί να δημιουργήσει... πραγματικότητα

Ήταν κάποτε μια γριούλα που αφού γέρασε αρκετά αποφάσισε πως καλύτερα θα ήταν για την ίδια, να μπει σε κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων ατόμων. 

Έτσι ετοίμασε μια μικρή βαλίτσα και με ένα ταξί πήγε. 

Η νοσοκόμα που γνώριζε για την άφιξη της, την πλησίασε και της είπε.

-Ελάτε παρακαλώ να σας δείξω το δωμάτιο σας πριν το ετοιμάσουμε.

Έλαβα όσα χρειαζόμουν

Μια ημέρα,  ένας άντρας κάθισε και παρακολουθούσε την πεταλούδα για ώρες 
καθώς πάλευε για να περάσει το σώμα της 
μέσα από την μικρή οπή, ένα μικρό άνοιγμα 
που εμφανίστηκε στο κουκούλι που παρακολουθούσε...
   Κάποια στιγμή του φάνηκε σαν η πεταλούδα να είχε σταματήσει κάθε προσπάθεια. Έμοιαζε σαν να είχε προχωρήσει όσο μπορούσε και να μην μπορούσε να πάει παραπέρα. 

   Τότε ο άντρας αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα, πήρε ένα ψαλίδι και άνοιξε το κουκούλι.  

   Η πεταλούδα τότε ξεπρόβαλε εύκολα. Αλλά είχε ένα μαραμένο σώμα και ζαρωμένα φτερά. 
   Ο άντρας συνέχισε να παρακολουθεί γιατί περίμενε, από στιγμή σε στιγμή, ότι τα φτερά θα άνοιγαν, θα μεγάλωναν και θα επεκτείνονταν, ότι θα ήταν ικανά να στηρίξουν το σώμα της πεταλούδας και ότι θα γίνονταν γερά.

Μια πυξίδα... για τη βαρκούλα μας

Οι διανοητικά και ψυχικά δυνατοί άνθρωποι καταφέρνουν να ελέγχουν 
τα συναισθήματά τους, τις σκέψεις τους και τη συμπεριφορά τους με 
τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε 
να αποβαίνει θετικός για επίτευξη ενός στόχου στη 
ζωή τους.

by Amy Morin, 
ψυχοθεραπεύτρια


Οι διανοητικά ισχυροί άνθρωποι…: 

Δεν χάνουν χρόνο με το να λυπούνται τον εαυτό τους για αυτά που τους συνέβησαν, για το «πώς ήρθαν τα πράγματα», ή για το πώς τους συμπεριφέρθηκαν άλλοι. Αντίθετα, αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και του ρόλου τους στη ζωή και αντιλαμβάνονται ότι η ζωή δεν είναι πάντοτε δίκαιη.

Μια από τις σκληρές αλήθειες της ζωής, Τα σάντουιτς μας τα φτιάχνουμε Εμείς !

     
 Πρώτη σκληρή αλήθεια ζωής:    
Αν νομίζεις ότι η ζωή σου έχει τελματώσει, το λάθος είναι δικό σου!

Με άλλα λόγια, σου λείπει η δύναμη να πεις: 
«Εγώ είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου και για όσα την αποτελούν.»

Δύο εργάτες καθημερινά σταματούσαν τη δουλειά τους 
και έτρωγαν το κολατσιό τους.

Ο ένας συνέχεια παραπονιόταν κάθε φορά που άνοιγε το κολατσιό του: «Πάλι σάντουιτς με κεφαλοτύρι! Το μισώ το κεφαλοτύρι. Το σιχαίνομαι!»  

Τρίτο μάτι, η άλλη όραση

Το Τρίτο Μάτι ή έκτο τσάκρα 
μεταφέρει την ενέργεια της 
καθαρής όρασης και Διάκρισης.

Βρίσκεται στο κέντρο της κεφαλής μεταξύ των φυσικών μας ματιών. 

Αυτό το τσάκρα ανοίγει την... πόρτα πολυδιάστατα στις αισθήσεις μας, 
για να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από τους πυκνούς περιορισμούς 
μιας του ΕΓΩ, του υλιστικού, 
φυσικού μας κόσμου, που 
βασίζεται στην ψευδαίσθηση.
Μόλις το πνευματικό μάτι μας αρχίζει 
να ανοίγει, βαθύτερες πνευματικές αλήθειες θα συντονιστούν μαζί μας 
και το πέπλο της ψευδαίσθησης θα αρχίσει να επιδεινώνεται. 

Ένα ανοιχτό πνευματικό μάτι αποκαλύπτει την αλήθεια της πραγματικότητας. 
Χωρίς αυτό, να είναι κυρίαρχο, καμία πνευματική διάκριση δεν είναι δυνατόν να συμβεί!

Ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη έχει μπλοκάρει το έκτο Chakra. 
Η ανθρωπότητα είναι πολύ υλιστική και επικεντρώνεται αυστηρά στο φυσικό κόσμο και 
ό, τι ο φυσικός κόσμος μπορεί να προσφέρει γι αυτούς. Επειδή τα πνευματικά μάτια τους είναι κλειστά, οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τον θεό. 

Ψυχολογία, Το πείραμα του "Milgram"

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή. 

Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος  Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία.  

Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.

   Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. 

   Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. 

Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.
Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

   Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».

   Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα.

   Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.

   Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»

   Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)

   «Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

   Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή.

   Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη.

   Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

   Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου»,  που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. 

Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. 

   Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν.

   Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:

«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»

Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.

Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.

«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο... Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».
«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;
   Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.
   Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.
Δυστυχώς έκαναν λάθος!

   Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%... Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ

Που έγκειται η φάρσα;

Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». 

Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ.  Ο ηθοποιός υποκρινόταν. 

Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος». 

   
Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές». 

  Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

   Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.

   Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

   Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. 

   Απλώς ακολουθάει εντολές. Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. 

   Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

   Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. 

   Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα. Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. 

   Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.

         Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

   Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. 

Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. 

   Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. 

Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

Η ΤΑΙΝΙΑ

* Στο video, υπάρχει ένα απόσπασμα από το θρίλερ  του  Ένρι Bερμέιγ  όπως το παρουσίασε στο θρίλερ του,  "Επιχείρηση Ίκαρος",   γαλλική ταινία του 1979.  

Η πλοκή της ταινίας βασίζεται στην δολοφονία Κένεντι και στη μετέπειτα έρευνα. 
Η ταινία ξεκινά με τη δολοφονία του Προέδρου Marc Jarry, ο οποίος είναι έτοιμος να ανοίξει για μια δεύτερη θητεία έξι χρόνων. 
Ο Υβ Μοντάν υποδύεται έναν δικηγόρο, δημόσιο λειτουργό του κράτους και μέλος της Επιτροπής που είναι επιφορτισμένη με τη διερεύνηση της δολοφονίας  (με βάση την Επιτροπή Warren ) αρνείται να συμφωνήσει σε τελικά συμπεράσματα της επιτροπής. 

   Η δράση λαμβάνει χώρα σε ένα φανταστικό δυτικό κράτος όπου η ομιλούμενη γλώσσα είναι κυρίως Γαλλικά, αλλά τα γερμανικά, τα αγγλικά και τα ισπανικά  μιλιούνται, επίσης.  
Η θέση αυτού του φανταστικού κράτους, ή ακόμη και η ήπειρος, είναι άγνωστη. 

   Η δράση της ταινίας παρουσιάζεται μέσα σε μία πρωτεύουσα με  σύγχρονα κτίρια, μόνο, όπως η Μπραζίλια. Το πολιτικό καθεστώς είναι προεδρικό, ο πρόεδρος είναι ο Marc Jarry στην αρχή της ταινίας.

   Η νέα πόλη Cergy στα βορειοδυτικά προάστια του Παρισιού χρησιμοποιήθηκε ως τόπος γυρισμάτων για την ταινία. Ο πύργος EDF-GDF σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Renzo Moro είναι το κτίριο από το οποίο "έπεσαν" οι πυροβολισμοί που δολοφόνησαν τον πρόεδρο Marc Jarry. 

   Το παλάτι του κυβερνήτη ήταν ο νομός του Val d'Oise. Η τεράστια αίθουσα που χρησιμοποιείται για τις συνεδριάσεις του συμβουλίου είναι το High Court of Justice. 

   Η μεγάλη σκηνή του ψυχολογικού πειράματος προς το τέλος της ταινίας, υποτίθεται ότι θα λάβει χώρα στο Πανεπιστήμιο του Laye, στην πραγματικότητα λαμβάνει χώρα στο ESSEC Business School στην Cergy. 

   Οι δημιουργοί επέλεξαν τη σύγχρονη και καινοτόμο αρχιτεκτονική της νέας πόλης για να αποφευχθεί απεικονίζει κάποια συγκεκριμένη χώρα.

   * I as in Icarus,  Ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας,  παίζουν,  Yves Montand as Henri Volney - Michel Etcheverry as Frederic Heiniger  Roger Planchon as Prof. David Naggara - Pierre Vernier as Charly Feruda


(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)



Scholeio.com