Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΟΞΑΣΙΕΣ και ΣΥΜΒΟΛΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΟΞΑΣΙΕΣ και ΣΥΜΒΟΛΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ποιοι ήταν οι Καθαροί, Ο Μύθος και τα Μυστικά τους




Ποιο είναι το μυστικό που έφερε σ' ένα μικρό χωριό, 
τους Δρυίδες, την αίρεση των Καθαρών, τους Ναϊτες Ιππότες...?



 Η Rennes Le Chateau είναι ένα μικρό χωριό στο διαμέρισμα Λανγκεντόκ της Νότιας Γαλλίας, την ύπαρξη του οποίου θα αγνοούσε ο περισσότερος κόσμος, αν δεν ήταν ο τόπος ενός μεγάλου μυστικού, το οποίο παραμένει άγνωστο στις περισσότερες λεπτομέρειές του εδώ και εκατοντάδες χρόνια. 

   Ποιο μπορεί να είναι το μυστικό που τράβηξε στο μικρό αυτό χωριό τους Δρυίδες του απώτερου παρελθόντος, την αίρεση των Καθαρών, τους Ναϊτες Ιππότες, Μυστικές Εταιρείες και τον Μπερανζέ Σονιέρ, τον μυστηριώδη εκείνον Ιερέα που από φτωχός και άσημος εφημέριος του Ναού της Μαγδαληνής, κατέληξε να διαχειρίζεται τεράστια χρηματικά ποσά και να συναναστρέφεται με εξέχοντα πρόσωπα της Γαλλικής Κοινωνίας; 
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

   Ο Αβάς Σονιέρ, φτάνει το 1885 στη Rennes Le Chateau ως διορισμένος από την Καθολική Εκκλησία εφημέριος του Ναού της Μαγδαληνής. Η μικρή κοινότητα τον αποδέχτηκε αμέσως, μιας και είχε καταγωγή από μια κοντινή περιοχή.

    Ο Σονιέρ, 
ο Φρανσουά Μπερανζέ Σονιέρ (1852 – 1917) σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, ξεκίνησε εργασίες ανακαίνισης ενός Ναού, ο οποίος είχε χτιστεί τον 10ο αιώνα. Υποτίθεται ότι ο νεαρός Ιερέας σε ένα από τα κηρύγματά του είχε μιλήσει κατά της Δημοκρατίας και υπέρ της Μοναρχίας, με αποτέλεσμα να τον αποπέμψουν από τα καθήκοντά του για ένα χρόνο. 
   Μετά την αποκατάστασή του το 1886, έλαβε μια δωρεά ύψους 3.000 φράγκων από την Κόμισσα του Σαμπόρ, τη χήρα ενός διεκδικητή του γαλλικού θρόνου. Τα χρήματα αυτά υποτίθεται ότι χρησιμοποίησε ο Σονιέρ προκειμένου να ανακαινίσει το Ναό.
   Σύμφωνα με τις περισσότερες αφηγήσεις, εκείνη την εποχή ο Σονιέρ ανακάλυψε «κάτι», πιθανότατα περγαμηνές, τις οποίες και παρουσίασε στον Επίσκοπο της Καρκασόν, ενώ στη συνέχεια τις πήγε για μετάφραση στον Εμίλ Οφέ στο Παρίσι, ο οποίος και τον σύστησε στους αποκρυφιστικούς κύκλους της πόλης, μεταξύ των οποίων ήταν και η διάσημη υψίφωνος της εποχής, Έμμα Καλβέ, την οποία μια φήμη θέλει να γίνεται ερωμένη του Αβά.


   Ο ναός 
της Μαγδαληνής είναι παράξενος, γεμάτος περίεργους συμβολισμούς .  
   Πάνω από την είσοδο του Ναού είναι σκαλισμένο ένα χωρίο από τη Γένεση. Λίγο πιο μέσα από την είσοδο ένα φοβερό άγαλμα δαίμονα.  Ακριβώς απέναντι υπάρχει ένα γλυπτό του Ιησού, το οποίο είναι το εναντιόμορφο είδωλο του Δαίμονα. Επάνω από το Χριστό είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο οποίος ραίνει το Χριστό με νερό που βγαίνει από μια αχιβάδα.

   Το πάτωμα του Ναού είναι στρωμένο με μαύρες και άσπρες πλάκες και η οροφή με άστρα, τεχνοτροπία που συναντάμε στις Μασονικές Στοές. Μπροστά στην Αγία Τράπεζα υπάρχει το ανάγλυφο της Μαρίας της Μαγδαληνής, στο οποίο η Αγία απεικονίζεται να προσεύχεται γονατιστή, με ένα βιβλίο και ένα κρανίο, ενώ κοιτάζει ένα Σταυρό ο οποίος αποτελείται από ζωντανό ξύλο. Το γνωστό δοχείο με το μύρο απουσιάζει από το ανάγλυφο.

   Η ανακαίνιση του παρεκκλησίου δεν ήταν το μοναδικό έργο που έφερε σε πέρας ο Αβάς Σονιέρ. Παράλληλα έχτισε και μια βιβλιοθήκη, την οποία ονόμασε «Πύργο Μάγδαλα» και μια οικία που ονόμασε « Βίλα Βηθανία». Στη βίλα Βηθανία ο Σονιέρ και η πιστή του οικονόμος, Μαρί Ντεναρνό, υποδέχονταν και φιλοξενούσαν τους υψηλούς καλεσμένους τους, όπως την Έμμα Καλβέ και τον κύκλο της, που συχνά άρχισαν να ταξιδεύουν ως τη Rennes Le Chateau.

   Οι συμβολισμοί εξάπτουν την φαντασία. Τα ερωτηματικά πολλά.
   - Ποιο κοινό ενδιαφέρον μπορεί να συνέδεε τους αποκρυφιστικούς κύκλους του Παρισιού με τον άσημο Αβά Σονιέρ; 
   - Τι το ιδιαίτερο είχε ο τόπος της Rennes Le Chateau από την αρχαιότητα έως και σήμερα; 
   - Για ποιο λόγο υπάρχει πλήθος ναών και τοπωνύμιων που σχετίζονται με τη Μαγδαληνή και τον Ιωάννη το Βαπτιστή στη συγκεκριμένη περιοχή; 
   - Βρήκε πράγματι κάποιο εξαιρετικό μυστικό ο Σονιέρ ή η όλη ιστορία εντάσσεται στο πεδίο μιας ακόμα νεομυθολογίας; 
   
   Καταρχήν, η ευρύτερη περιοχή του Λανγκεντόκ από την εποχή των Δρυίδων ακόμα θεωρούνταν σημαντικός τόπος Δύναμης και αποτέλεσε ένα από τα κέντρα τους. Ακόμα και σήμερα, ερευνητές ισχυρίζονται ότι κάποια από τα αρχαία κτίσματά του καθώς και σημαντικοί οικισμοί είναι κτισμένοι σύμφωνα με τους κανόνες της Ιερής Γεωμετρίας, σχηματίζοντας σε κάτοψη μεγάλες και μικρές Πεντάλφα η οποία, ως γνωστόν, αποτελεί πανάρχαιο Ηλιακό σύμβολο.
   Αργότερα, επικράτησε ο μύθος που θέλει τη Μαγδαληνή να καταφεύγει στην περιοχή μετά τη Σταύρωση του Ιησού, μια παράδοση που θα συζητήσουμε διεξοδικότερα λίγο παρακάτω.
   Μερικούς αιώνες μετά, το Λανγκεντόκ γίνεται κέντρο της αίρεσης των Καθαρών, οι οποίοι εκδιώχθηκαν λυσσαλέα από την Καθολική Εκκλησία ενώ και οι Ναϊτες Ιππότες έκαναν το πέρασμά τους από την περιοχή. Η αλχημεία γνώρισε άνθιση στα μέρη εκείνα, από τα οποία άλλωστε καταγόταν και ο Νοστράδαμος, ενώ από ακόμη αρχαιότερες εποχές, στο Λανγκεντόκ συναντάμε και τη λατρεία της Μαύρης Μαντόνας.


   Ο μύθος της γενιάς του Ιησού.

   Σύμφωνα με μια παράδοση, η Μαρία η Μαγδαληνή, μετά τη Σταύρωση του Ιησού κατέφυγε στη νότια Γαλλία, όπου και λατρεύτηκε ως Αγία. Στην περιοχή υπήρχε ήδη το ιδεολογικό υπόβαθρο, μιας και από τα αρχαία χρόνια λατρευόταν η Μαύρη Μαντόνα, δηλαδή η λεγόμενη «Θηλυκή Αρχή». 
   Υποτίθεται πως μετά το θάνατο της Αγίας, κτίστηκαν πολλοί ναοί προς τιμήν της, όπως και ναοί προς τιμήν του Ιωάννη του Βαπτιστή.  Η παράδοση, όμως, προχωράει ακόμα πιο πέρα. 
   Η Μαγδαληνή δεν πήγε μόνη της στη Νότα Γαλλία αλλά μαζί της είχε το νεκρό σώμα του Ιησού, ο οποίος δεν αναστήθηκε ποτέ αλλά και τον καρπό του έρωτά της για εκείνον, μιας και ήταν έγκυος σε ένα κοριτσάκι, το οποίο γεννήθηκε στη Γαλλία και η ταυτότητά του κρατήθηκε μυστική. 
  Το μυστήριο της ταυτότητας του βρέφους καθώς και των απογόνων του, το κρατάει καλά φυλαγμένο μια οργάνωση που ονομάζεται «Κοινό της Σιών» για δικούς της λόγους. Από το κορίτσι εκείνο υποτίθεται πως κατάγεται η Μεροβίγγεια Δυναστεία των Βασιλέων της Γαλλίας.
 
   Η Μαγδαληνή κατέφυγε στη Γαλλία για να γλιτώσει από το διωγμό των μαθητών του Ιησού, οι οποίοι διαστρέβλωσαν την πραγματική ιστορία και το κήρυγμα του Δασκάλου τους, θέτοντας εαυτούς ως τους μοναδικούς διαδόχους του. 
   Η αλήθεια, πάντα σύμφωνα με την παράδοση, είναι πως Ιησούς θεωρούσε τη Μαγδαληνή ως τη διάδοχό του και τη σημαντικότερη από όλους τους μαθητές του, ακόμα και ανώτερη του Πέτρου και απόδειξη για όλα αυτά βρίσκεται στα Γνωστικά Ευαγγέλια, τα οποία θεωρούνται αιρετικά από την Εκκλησία και εξαφανίστηκαν, για να ανακαλυφθούν ξανά στη σύγχρονη εποχή.
   
   Εάν όλα αυτά αποδειχθούν, τόσο τα περί του πραγματικού ρόλου της Μαγδαληνής όσο και η ύπαρξη βιολογικού απογόνου του Ιησού, ο οποίος ποτέ δεν αναστήθηκε (κατά τους υποστηρικτές αυτής της άποψης), τότε ο Χριστιανισμός καταρρέει, μιας και στηρίζεται πάνω στο Δόγμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου. 
   Αυτή η γνώση, αν συνοδεύεται από επαρκείς αποδείξεις, αποτελεί ωρολογιακή βόμβα με απρόβλεπτες συνέπειες για την ίδια την κοινωνία.

   Παρά το απίστευτο της υπόθεσης, φαίνεται πως η παραπάνω παράδοση για αιώνες διατηρήθηκε αναλλοίωτη και ξεπέρασε τα όρια της περιοχής της σε βαθμό που σπουδαίες προσωπικότητες του παρελθόντος, όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Νικολά Πουσέν, ο Κλωντ Ντεμπυσί, ο Ζαν Κοκτώ και άλλοι, φαίνεται να ασπάστηκαν τις διδαχές της παράδοσης και ίσως και να έγιναν Μάγιστροι του τάγματος της Σιών. 
   Για όλους αυτούς, τα σημαντικότερα πρόσωπα των Ευαγγελικών διηγήσεων είναι ο Βαπτιστής και η Μαγδαληνή, αφού θεωρούσαν ότι ο πραγματικός ρόλος του Ιησού παραχαράχθηκε και διαστρεβλώθηκε από τους διψασμένους για εξουσία Αποστόλους και Επισκόπους που τους διαδέχτηκαν. 
   Από εκείνους η Μαγδαληνή θεωρήθηκε ως μια απλή πόρνη και όχι ως η σπουδαιότερη μαθήτρια και διάδοχος του Ιησού, ενώ ο Βαπτιστής υποβιβάστηκε σε έναν Πρόδρομο και όχι σε Μέγα Μύστη και πιθανώς ανώτερο και του ίδιου του Χριστού όπως πραγματικά ήταν.
   Αποστολή του Κοινού της Σιών έγινε η λατρεία της Μαγδαληνής, της θηλυκής αρχής, που βίαια είχε αντικατασταθεί από έναν αρσενικό Θεό και η διατήρηση ενός μυστικού που δεν είμαστε καν βέβαιοι ότι υπάρχει.
   Από την έως τώρα προσωπική μου μελέτη επί του θέματος δεν μπορώ να πω ότι έχω πειστεί από στοιχεία και ενδείξεις. Για εμένα, η όλη ιστορία γύρω από τη Μαγδαληνή και τη γενιά του Ιησού ξεκινά από την επιθυμία ορισμένων ανθρώπων να αναβιώσουν τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς, που με σαρωτικό τρόπο είχε αντικατασταθεί από το χριστιανισμό. 
   Βέβαια, η ανατροπή αυτή είχε συμβεί πολύ παλιότερα αλλά ο χριστιανισμός βρέθηκε στο στόχαστρο εξαιτίας της τυραννικής εξουσίας που ασκούσε το Βατικανό. Σημαντικοί άνθρωποι μυήθηκαν σε αυτή τη μυστική λατρεία και υποτίθεται πως έκρυψαν μηνύματα για αυτή μέσα στα έργα τους, όπως έγινε ευρύτατα γνωστό για τον Λεονάρντο ντα Βίντσι και τους πίνακές του. 

   Τα βασικά συστατικά στοιχεία της Νεομυθολογίας είχαν πια ετοιμαστεί.
   Η Rennes Le Chateau, βρισκόμενη γεωγραφικά στο κέντρο που δημιουργήθηκε η παράδοση, έγινε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα, γύρω από τα οποία συντηρείται το μυστήριο που ενισχύθηκε από την περίεργη συμπεριφορά του Σονιέρ. 
   
   Μην ξεχνάμε επίσης πως τα περισσότερα στοιχεία που αφορούν στο μύθο προέρχονται από προφορικές μαρτυρίες της περιοχής και από κανένα άλλο στοιχείο. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει απόδειξη ότι πραγματοποίησε τα περίφημα ταξίδια του στο Παρίσι, ωστόσο τα κτίρια που ανήγειρε και οι τραπεζικοί λογαριασμοί δείχνουν ότι όντως λάμβανε κατά καιρούς επιχορηγήσεις από άγνωστους χορηγούς. Ποιοι να ήταν αυτοί; 
   Πιθανώς οπαδοί του μύθου της Μαγδαληνής ή νοσταλγοί της Μοναρχίας. Όμως και πάλι, τι είδους υπηρεσίες τους προσέφερε ο Σονιέρ που να δικαιολογούν τέτοια υπέρογκα ποσά και, σε τελική ανάλυση, τι μπορεί να βρήκε ο Αβάς στη Rennes Le Chateau;

   Τι ανακάλυψε ο Σονιέρ;

   Στα δεκάδες συγγράμματα που έχουν ασχοληθεί με το θέμα αλλά και στις χιλιάδες αναφορές στο διαδίκτυο, επικρατούν οι παρακάτω απόψεις σχετικά με το τι μπορεί να ανακάλυψε ο Σονιέρ:
   1. Τα οστά της Μαγδαληνής
   2. Τον τάφο του Ιησού με τα λείψανά του
   3. χειρόγραφα με τη γενεολογία της Μεροβίγγειας Δυναστείας
   4. Το ιερό Δισκοπότηρο
   5. Την κιβωτό της Διαθήκης

   Η πρώτη πιθανότητα δικαιολογείται από το μεγάλο σεβασμό, έως του σημείου εμμονής θα έλεγα που έδειχνε στη Μαγδαληνή ο Σονιέρ. Από την άλλη όμως, δεν μπορώ να καταλάβω ποιο σκοπό εξυπηρετούσαν οι τεράστιες χορηγίες. 
   Αν όντως ανακάλυψε τα οστά της Αγίας τότε δικαιολογείται ο οικοδομικός οργασμός κτιρίων που σχετίζονται με την καταγωγή της αλλά δεν δικαιολογείται η μυστικότητα, εκτός από την περίπτωση που φοβόταν ότι η Παπική Εκκλησία θα προσπαθούσε να καταστρέψει τον τάφο και το λείψανο. 
   Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο μύθος της Μαγδαληνής είναι αληθινός, πράγμα για το οποίο είπαμε ότι υπάρχουν μεγάλες αμφιβολίες και έλλειψη αντικειμενικών στοιχείων.
   Σχετικά με τον Τάφο του Ιησού, δεν υπάρχει καμία απολύτως αληθοφανής θεωρία, παρά μόνο βεβιασμένα και αυθαίρετα συμπεράσματα των συγγραφέων που υποστηρίζουν την παραπάνω άποψη. 
   Ακόμα και αν βρεθεί σκελετός σε κάποιον τάφο της εποχής του Ιησού, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδειχθεί ότι ανήκει σε εκείνον. ’λλωστε δεν υπάρχει καμία απολύτως αξιόπιστη αναφορά περί της δήθεν μεταφοράς του σκηνώματος του Ιησού από τη Μαγδαληνή ή τους μαθητές.
   Η πιθανότητα ο Σονιέρ να βρήκε χειρόγραφα με τη διαδοχή της Μεροβίγγειας Δυναστείας είναι ένα άλλο αμφιλεγόμενο σενάριο. Θυμόμαστε ότι στην αρχή είχε κάνει κηρύγματα υπέρ της Μοναρχίας και είχε λάβει επιχορήγηση 3.000 φράγκων. 
   Ήταν, άραγε, ο Σονιέρ νοσταλγός της Μοναρχίας που είχε ανατραπεί από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789; 

   Πολύ πιθανό να ήταν αλλά θεωρώ πως ήταν μόνο στο κομμάτι εκείνο που αφορά την εμπλοκή του μύθου της Μαγδαληνής. 
   Από την άλλη, αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να αλλάξει η ύπαρξη χειρογράφων με γενεολογίες, τη στιγμή που θα έπρεπε να υπάρχει ατράνταχτη απόδειξη για την ιστορική ακρίβεια της γενεολογίας και της βιολογικής διαδοχής των μελών της. Κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να συμβεί.
   Σε ό, τι αφορά στο Δισκοπότηρο και την Κιβωτό της Διαθήκης, δεν κατάφερα να εντοπίσω αξιόπιστα στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της μιας ή της άλλης εκδοχής και προσωπική μου θέση είναι ότι αυτές οι πιθανότητες εντάσσονται στη σφαίρα της φαντασίας.

   Περισσότερα μυστήρια.

   Μέχρι τώρα, το μόνο ουσιαστικό στοιχείο που έχουμε στα χέρια μας είναι τα υπέρογκα έξοδα του Σονιέρ και οι τραπεζικοί λογαριασμοί. Τόσο ο ίδιος όσο και η οικονόμος του, Μαρί Ντεναρνό, παρά το γεγονός ότι έκτισαν τη Βίλα Βηθανία, προτίμησαν να παραμένουν στο φτωχικό πρεσβυτέριο, ενώ κρατούσαν τη Βίλα για τους καλεσμένους τους.
   Ο Αβάς και η Ντεναρνό ξεκίνησαν νυχτερινές ανασκαφές στο κοιμητήριο. Ο σκοπός τους παραμένει άγνωστος, ωστόσο είναι βέβαιο ότι και οι δυό τους κατέστρεψαν την επιγραφή που βρισκόταν στον τάφο της Μαρί ντε Νεγκρ ντ’ Αμπλ, μιας ευγενούς της περιοχής που είχε πεθάνει περισσότερα από εκατό χρόνια πριν, με προφανή σκοπό να αποκρύψουν πληροφορίες που περιέχονταν στην ταφόπλακα.


   Το μυστήριο του τάφου και οι βοσκοί της Αρκαδίας.

   Η μαρκησία Μαρί ντε Νεγκρ ντ’ Αμπλ ήταν ιδιοκτήτρια της Rennes Le Chateau και φαίνεται πως για κάποιο λόγο ο τάφος της ενδιέφερε ιδιαίτερα τον Σονιέρ. Είπαμε και παραπάνω ότι ο αβάς κατέστρεψε την ταφόπλακα χωρίς φαινομενικά να έχει ιδιαίτερο λόγο. Όμως αυτός ο τάφος φαίνεται πως από παλιά «τραβούσε» τα μυστήρια.

   Καταρχήν, ενώ η οικογένεια της μαρκησίας είχε από γενιές ενταφιαστεί στο οικογενειακό μαυσωλείο, η ίδια παραδόξως δεν ενταφιάστηκε εκεί. Έπειτα, η ταφόπλακά της τοποθετήθηκε δέκα χρόνια μετά το θάνατό της και, παρά την κοινωνική της θέση, είναι γεμάτη από ορθογραφικά λάθη, μερικά από τα οποία φτιάχνουν προσβλητικές εκφράσεις για την ίδια, οι οποίες σίγουρα θα είχαν εξαγριώσει την οικογένεια, οπότε και θα είχε ζητήσει την αφαίρεση της ταφόπλακας. 

   Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Για παράδειγμα, η φράση “requiescat in pace” (αναπαυθήτω εν ειρήνη) έχει αποδοθεί ως ” requies catin pace”. Η λέξη “catin” σημαίνει «πόρνη» στη γαλλική αργκό, ενώ ακόμα και το επώνυμό της έχει παραλλαχθεί ώστε να σημαίνει επίσης «πόρνη».

   Υπάρχουν συνολικά 25 λέξεις στην ταφόπλακα, από τις οποίες οι 11 έχουν λάθη, ένα ποσοστό που μας απομακρύνει από την πιθανότητα απλού λάθους.
   Σύμφωνα με εκδοχές, η ταφόπλακα περιέχει τη φράση ” et in arcadia ego” γραμμένη όμως με ελληνικούς χαρακτήρες. Η ίδια φράση βρίσκεται και στον πίνακα του Νικολά Πουσέν «Οι βοσκοί της Αρκαδίας» του 1640, ενώ το ίδιο θέμα το βρίσκουμε ακόμα παλαιότερα στον ζωγράφο Γκουερτσίνο. Λέγεται πως το τοπίο του πίνακα μοιάζει πολύ με το τοπίο της Rennes Le Chateau.

   
Οι Βοσκοί της Αρκαδίας,  Πίνακας του Πουσέν
   

   Η ιστορία με τον τάφο είναι πολύ μπερδεμένη, ωστόσο αρκετοί ερευνητές πιστεύουν ότι ο πραγματικός τάφος της μαρκησίας βρίσκεται στο μαυσωλείο ενώ ο άλλος τάφος δεν είναι τίποτε άλλο από έναν οδοδείκτη, με κωδικά μηνύματα σχετικά με το που βρίσκεται κάποιο άλλο, μεγαλύτερο μυστικό. Οι αναφορές σε «πόρνη», «υψηλή πόρνη» και άλλα στοιχεία κάνουν τους ερευνητές να πιστεύουν ότι το μεγαλύτερο μυστικό στο οποίο οδηγεί ο τάφος δεν είναι άλλο από το ακριβές σημείο όπου βρίσκεται ο τάφος της Μαγδαληνής. 
   Αυτό το σενάριο, απίστευτο πραγματικά, είναι ικανό να μας εξηγήσει πολλά από τα σκοτεινά σημεία της υπόθεσης που εξετάζουμε.  Παρά ταύτα, χρειάζονται πολύ περισσότερα στοιχεία για να μας πείσουν, δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμία ιστορική επαλήθευση ότι όντως η Μαγδαληνή κατέφυγε στη Γαλλία.


   Η Μαγδαληνή των Ευαγγελίων.

   Είπαμε παραπάνω ότι δεν υπάρχει καμία ιστορική τεκμηρίωση ότι η Μαγδαληνή κατέφυγε στη Νότα Γαλλία. Για την ακρίβεια, οι μελετητές των Ευαγγελίων πιστεύουν ότι υπάρχει μεγάλη  σύγχυση   σχετικά με την ταυτότητα της Μαγδαληνής, η οποία έχει μπερδευτεί με τη Μυροφόρο γυναίκα. Ας δούμε πιο αναλυτικά.
   Η μυροφόρος, σύμφωνα με το κατά Ιωάννην, ήταν η Μαρία η αδερφή του Λαζάρου και όχι η Μαγδαληνή ( Ιωαν. 12: 2-3). Στο κατά Λουκάν η μυροφόρος προσδιορίζεται ως μια πόρνη που μετανόησε (Λουκ. 7:36-50) ενώ τα υπόλοιπα Ευαγγέλια συμφωνούν με τον Ιωάννη χωρίς να αναφέρουν το όνομα της Μυροφόρου όμως και διαφέρουν από το κατά Λουκάν στο ότι η συνάντηση έγινε στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού, ενώ ο Λουκάς λέει ότι ο Σίμωνας ήταν ο φαρισαίος.
   Σύμφωνα με τα Κανονικά Ευαγγέλια η Μαγδαληνή ήταν μαθήτρια, από την οποία ο Ιησούς είχε εκδιώξει δαιμόνια. Βρισκόταν στο Γολγοθά την ώρα της Σταύρωσης μαζί με άλλες γυναίκες, ήταν παρούσα στην ταφή, ήταν μαζί με τις γυναίκες που πήγαν να αλείψουν μύρο το σώμα του Ιησού και ήταν η πρώτη που τον είδε αναστημένο, για να πάει αμέσως μετά να το διηγηθεί στους μαθητές που δεν την πίστεψαν στην αρχή.
   Η Ορθόδοξη Παράδοση θέλει τη Μαγδαληνή να ακολουθεί τον απόστολο Ιωάννη στην Έφεσο, όπου και τελικά πέθανε. Η Ρωμαιοκαθολική παράδοση ταύτισε τη Μαγδαληνή με τη Μυροφόρο και η παράδοση αυτή συνεχίστηκε στους αγιογράφους και τους καλλιτέχνες.
   Τα απόκρυφα κείμενα του Ναγκ Χαμαντί θέλουν τη Μαγδαληνή να είναι όχι απλά μαθήτρια αλλά η σημαντικότερη μαθήτρια του Ιησού, την οποία αγαπούσε περισσότερο από όλους και τη φιλούσε στο στόμα, αφού ήταν σύζυγός του..


   Η λύση του μυστηρίου;

   Οι κινήσεις του Σονιέρ οπωσδήποτε ήταν περίεργες, το ίδιο και οι χρηματοδοτήσεις του. 
   Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι ολόκληρη η Rennes Le Chateau χτίστηκε με βάση την Ιερή Αρχιτεκτονική και είναι γεμάτη συμβολισμούς που ξεφεύγουν από την τυχαιότητα. Είναι σίγουρο ακόμα ότι στην ευρύτερη περιοχή του Λανγκεντόκ ανθούσαν οι μυστικές εταιρείες και έγιναν διάφορες πολιτικές και θρησκευτικές αναταραχές. 

   Ακόμα και σήμερα μπορεί κανείς να δει πλήθος εκκλησιών που είναι αφιερωμένες στη Μαγδαληνή και τον Βαπτιστή και είναι δεδομένη η αφοσίωση των κατοίκων στη Μαγδαληνή.
   Όμως, για πολλά από τα σενάρια που ακούγονται, δεν υπάρχουν αποδείξεις εκτός από τις μαρτυρίες των ντόπιων που μεταδίδονται προφορικά από γενιά σε γενιά και αποτελούν βασική πηγή για τους ερευνητές. Πέραν αυτών δεν υπάρχει τεκμηρίωση ότι η Μαρία πήγε στη Γαλλία, δεν υπάρχει απόδειξη ότι ο Σονιέρ έκανε πράγματι τα ταξίδια στο Παρίσι και δεν είμαστε καν βέβαιοι ότι βρήκε κάτι κατά τις διαδικασίες ανακαίνισης του Ναού.

   Θα ήθελα να με ακολουθήσετε σε ένα συλλογισμό. Είστε απογοητευμένοι από την Εκκλησία, την οποία θεωρείτε αναχρονιστική, σκοταδιστική και τυραννική. Είστε άνθρωποι διανοούμενοι, που σας αρέσει να μελετάτε διάφορα πράγματα και κατέχετε πολλές γνώσεις. Κάποια στιγμή, μαθαίνετε ότι υπάρχει η παράδοση πως ο Ιησούς, ο αρχηγός της θρησκείας που σας έχει απογοητεύσει, δεν πέθανε στο Σταυρό και δεν ήταν άγαμος, μόνο μια από τις μαθήτριές του, η Μαρία Η Μαγδαληνή ήταν η σύζυγός του, η οποία κατέφυγε στη Γαλλία για να γλιτώσει το διωγμό των μαθητών του. 

   Γνωρίζετε πως τα απόκρυφα ευαγγέλια, καθώς και άλλες Γνωστικές πηγές, θεωρούν τον Βαπτιστή ως τον πραγματικό Μύστη, τον οποίο εκμεταλλεύτηκε αν όχι ο Χριστός, τουλάχιστον οι μαθητές του για να καρπωθούν τη δόξα της νέας θρησκείας. 
  Αυτές δεν είναι γνώσεις του απλού και απαίδευτου λαού, είναι γνώσεις των γραμματισμένων, μορφωμένων ανθρώπων. Τι κάνετε; Σχηματίζετε μια ομάδα ομοϊδεατών που είναι κρυφή, για το φόβο της Ιεράς Εξέτασης και περνάτε το μυστικό σε άλλους πεφωτισμένους. 
   Δημιουργείτε έργα τέχνης με κωδικά μηνύματα της πίστης σας, γιατί γνωρίζετε ότι από το παρελθόν λατρεύονταν θηλυκές θεότητες και ενισχύετε το μύθο όσο μπορείτε.

   Αιώνες αργότερα η μυθολογία έχει σχηματιστεί. Έχουν ήδη περάσει αρκετές γενιές ώστε να ξεχαστεί η αρχική πηγή γνώσης διαφόρων θεμάτων και οι νέοι «μύστες» ακολουθούν την παράδοση του «μυστηρίου», το οποίο όμως έχουν αρχίσει σιγά σιγά να ανακαλύπτουν και άλλοι ερευνητές, οι οποίοι κάνουν συνδέσεις μεταξύ των επιμέρους θεμάτων του, χρησιμοποιώντας ως βασική πηγή τις προφορικές μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής που γοητεύονται με την αθρόα είσοδο τουριστών σε ένα μέρος που διαφορετικά δεν θα γνώριζε κανείς.  
   Πράγματι, το μικρό εκείνο χωριό το επισκέπτονται κάπου 25.000 τουρίστες κάθε χρόνο. Καθόλου άσχημα.

   Έτσι η νεομυθολογία σας είναι έτοιμη πια, στηριγμένη σε ανύπαρκτα ουσιαστικά στοιχεία και σε παραδόσεις που δεν επαληθεύονται από πουθενά. 

   Από τη μικρή μου μελέτη επάνω στο θέμα πιστεύω ότι ο Σονιέρ, νοσταλγός της μοναρχίας, κατόρθωσε και ήρθε σε επαφή με κύκλους που με τη σειρά τους νοσταλγούσαν την αναβίωση των αρχαίων λατρειών της Θηλυκής Αρχής και των τελετουργιών της, όπως της σεξουαλικής μαγείας και του Ιερού Γάμου, που παράλληλα έτρεφαν σε κάποιο βαθμό απέχθεια για το Χριστιανισμό και θέλησαν να τον χτυπήσουν εκ των έσω, μιλώντας για απάτη εκ μέρους των Αποστόλων και υποβάθμιση του ρόλου του Ιωάννη του Βαπτιστή και πολύ περισσότερο της Μαρίας της Μαγδαληνής, η οποία στη σκέψη τους συγκέντρωνε όλα τα συστατικά μιας θηλυκής αρχής, όπως ακριβώς και η Ίσιδα του παρελθόντος. 
   Πράγματι, φήμες θέλουν τον Σονιέρ να είναι εραστής τόσο της Έμμας Καλβέ όσο και της Μαρί Ντεναρνό, με τις οποίες και ασκούσε σεξουαλικές τελετουργίες του παρελθόντος.
   Ο Σονιέρ, ως εφημέριος ενός τόσο σπουδαίου και μυστηριώδους από την αρχαιότητα τόπου, λάμβανε επιχορηγήσεις από όλους εκείνους τους κρυφούς νοσταλγούς που πίστευαν πως υπήρχε η δυνατότητα να βρεθούν στοιχεία που να τεκμηριώνουν την πίστη τους, αν και οι σκεπτικιστές αναφέρουν πως πηγή πλουτισμού του Αβά ήταν η Σιμωνεία, η επ’ αμοιβή τέλεση Θείων Λειτουργιών δηλαδή, που ήταν και ο λόγος που προς το τέλος της ζωής του αποπέμφθηκε από τα ιερατικά του καθήκοντα.
   Οπωσδήποτε ακόμα και η άποψή μου δεν είναι τίποτε άλλο από απλή εικασία. Η αλήθεια μπορεί να απέχει εντελώς από αυτά που ισχυρίζομαι και να υπάρχει πραγματικά μυστήριο στη Rennes Le Chateau. 
   Πολύ φοβάμαι όμως πως αν είναι έτσι, το πήραν για πάντα μαζί στον τάφο τους ο Σονιέρ και η Ντεναρνό και οι κάτοικοι του χωριού ποτέ δεν θα μάθουν πάνω σε τι κοιμούνται που, σύμφωνα με τα λόγια της Οικονόμου, αν το γνώριζαν θα γίνονταν πλούσιοι για πάντα..



_____________________________________________________________





   Ιστορία των Καθαρών

       Τους Καθαρούς τους χαιρετίζουμε γύρω στο 115Ο. Όταν διάφοροι ευγενείς  επέστρεψαν από τη δεύτερη σταυροφορία και εισήγαγαν στην Ευρώπη την αίρεση των Καθαρών.  
   Βρήκε  υποστηρικτές σε αρκετούς τόπους της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, περισσότερους όμως στη νότια Γαλλία και, ιδιαίτερα, στο Λάνγκεντοκ (Languedoc) και την περιοχή του Αλμπί (Albi), από όπου πήρε και το όνομά της ένα παρακλάδι της αίρεσης αυτής, οι Αλβιγήνοι ή Αλβίγιοι ή Αλβιγαίοι (Albigeois).

   Το όνομα “Καθαροί” εμφανίζεται σε γραπτό κείμενο που σχετίζεται με κάποιους οραματικούς της παπικής εξουσίας. Αυτό ήταν το όνομα που δόθηκε σ' αυτή τη θρησκευτική αίρεση με χριστιανικές ρίζες, η οποία βασιζόταν σε στοιχεία που προέρχονταν από τον γνωστικισμό.

   Ο Γνωστικισμός είναι ένας γενικός όρος για διάφορες μυστικιστικές θρησκείες και σέκτες του πρώτων μεταχριστιανικών αιώνων. Στο Μεσαίωνα μία σέκτα, οι Καθαροί όπως καταγράφηκαν στην ιστορία, ιδιοποιούνται ορισμένες ιδέες του.
   Εμφανίστηκαν αρχικά σε μία περιοχή της νοτιοανατολικής Γαλλίας κοντά στην Τουλούζ και εικάζεται ότι ήταν φυσική συνέχεια των Παυλικιανών της Αρμενίας και των Βογόμιλων, όπως επίσης φαίνεται ότι επηρεάστηκαν και από τον μανιχαϊσμό.

   Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν πως οι ρίζες αυτής της κίνησης πρέπει να αναζητηθούν σε σλαβικούς πληθυσμούς της ευρύτερης Μακεδονίας, μέσω των οποίων οι ιδέες της διείσδυσαν στη νότια και τη δυτική Ευρώπη. Στη Θράκη δρούσε μια παρόμοια σέκτα, μέρος της οποίας μεταφέρθηκε εκεί από τη Μ. Ασία.

   Στην αρχή οι οπαδοί της ήταν γνωστοί με το όνομα Παυλικιανοί (πίστευαν σε ένα κοσμολογικό δυϊστικό δόγμα, σύμφωνα με το οποίο υπήρχε ένας Θεός κακός δημιουργός του γήινου κόσμου και ένας Θεός καλός βασιλέας του μέλλοντος αιώνος), αλλά αργότερα μετεξελίχτηκαν στους Βογομίλους (οπαδούς ενός δυϊστικού δόγματος σύμφωνα με το οποίο γινόταν πόλεμος ανάμεσα στον καλό Θεό και τον κακό Σαταναήλ)

   Οι Βογομίλοι απέρριπταν τη λατρεία, την εκκλησιαστική ιεραρχία και την πολιτική ευταξία. Προκάλεσαν με τις θρησκευτικές αλλά και τις πολιτικές τους απόψεις τη σφοδρή αντιπαλότητα των Βυζαντινών (μάλιστα, ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ θανάτωσε αρκετούς, μεταξύ των οποίων και τον αρχηγό τους Βασίλειο). 

   Στην Ιταλία η αίρεση εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην περιοχή του Τορίνου γύρω στο 1035 και εξακολουθούσε να δρα τουλάχιστον μέχρι το 14ο αιώνα.  Οι οπαδοί της ήταν γνωστοί με διάφορα ονόματα, όπως Κονκορετσανοί, Αλμπανοί ή Πάταροι, από την οδό Pataria του Μιλάνου, στην οποία πραγματοποιούσαν τις μυστικές συγκεντρώσεις τους ήδη από το 1058.
   
  Οι Καθαροί όμως ήταν περισσότερο ισχυροί στη νότια Γαλλία, όπου έδρασαν υπό την ονομασία Αλβιγηνοί (Albigenses) από την πόλη Αλμπί ή Poblicants, από παραφθορά του ονόματος Παυλικιανοί. 





   Μετά τον Αλβιγηνικό πόλεμο (1208-1244), στη διάρκεια του οποίου οι δυνάμεις του πάπα εισέβαλαν στην επαρχία της Γαλλίας Λάνγκντοκ, θανατώθηκαν χιλιάδες Καθαροί – όταν ο παπικός εκπρόσωπος ρωτήθηκε από τους στρατιώτες πώς θα ξεχώριζαν τους Καθαρούς, αυτός απάντησε: 

«Σκοτώστε τους όλους, ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς Του». 

   Τελικά η πρωτεύουσά τους, το φρούριο Μονσεγκίρ, καταλήφθηκε, η Ιερά Εξέταση τους καταδίωξε και ήδη από τις αρχές του 14ου αιώνα εξαφανίστηκαν. Το μόνο κείμενο των Καθαρών που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας είναι ένα τελετουργικό γραμμένο σε μια ρωμανική διάλεκτο του Troubadours.

   Βάσιζαν τη διδασκαλία τους στην Καινή Διαθήκη και στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ενώ η θέαση του κόσμου ήταν κατεξοχήν μανιχαϊστική (οι Μανιχαίοι ήταν οπαδοί του αυτοαποκαλούμενου προφήτη Μάνη, ο οποίος πίστευε ότι το σύμπαν ελέγχεται από δύο ανταγωνιστικές δυνάμεις του Καλού και του Κακού).

   Χωρίζονταν σε δύο ομάδες: τους Πιστούς, που αποτελούσαν και τη μεγάλη μάζα, και τους Τέλειους, τους ιερουργούς, οι οποίοι απείχαν, μεταξύ άλλων, και από τη συνουσία. Πίστευαν ότι η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος γινόταν μέσω των χεριών, με την επαφή.
   Οι ιερείς οι Τέλειοι (Parfaits), ζούσαν μοναχικό και ιδιαίτερα λιτό βίο και οι πιστοί της αίρεσης πίστευαν ότι, προς το τέλος της ζωής των, όφειλαν να ζητήσουν άφεση αμαρτιών, κάτι που πραγματοποιείτο με μία επίθεση των χειρών των ιερέων των επί αυτών, γνωστή ως Παρηγορία (Consolamentum).

   Δεν παραδέχονταν τη θεϊκή υπόσταση του Ιησού, ενώ το σώμα του, όπως και αυτό της Παναγίας, ήταν για τους οπαδούς της αίρεσης ένα φάσμα. 
   Πρέσβευαν ότι ο άνθρωπος, επειδή αποτελείται από ψυχή και σώμα, μετείχε και στις δύο αρχές, του Καλού και του Κακού. Επομένως, για να σωθεί έπρεπε να απελευθερωθεί από την επίδραση που ασκούσε το βάρος του υλικού μέρους του. 

   Οι Καθαροί πρότειναν έναν αυστηρό ασκητισμό, ο οποίος μερικές φορές οδηγούσε σε θάνατο από πείνα, και πίστευαν ότι η σωτηρία από το κακό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την απομάκρυνση από τον υλικό κόσμο. Αποκήρυσσαν το γάμο και την ιδιοκτησία και ήταν οπαδοί της αυστηρής χορτοφαγίας.

   Όλοι οι Καθαροί δέχονταν ότι ο διάβολος ήταν ο δημιουργός της υλικής υπόστασης του ανθρώπου. Το δε σώμα το θεωρούσαν ως φυλακή ενός ουράνιου στοιχείου, αρχικά ενός αγγέλου αλλά στην συνέχεια συγκατένευσαν στην ύπαρξη θεϊκής ψυχής.
    Ότι ο διάβολος μορφοποίησε το σώμα του πρώτου ανθρώπου και σ’ αυτό φυλάκισε έναν άγγελο, ο οποίος είχε ελαφρώς αμαρτήσει.

   Επίσης, ότι ο διάβολος με τους αγγέλους του ανέβηκε στον ουρανό, κι εκεί, αφού έκανε πόλεμο με τον αρχάγγελο Μιχαήλ και τους αγγέλους του καλού θεού, απέσπασε το ένα τρίτο από τα πλάσματα, που δημιουργήθηκαν από τον θεό.

   Αυτά τα εμφυτεύει καθημερινά στα ανθρώπινα σώματα και σε αυτά των κατώτερων ζώων, και επίσης τα μεταφέρει από το ένα σώμα στο άλλο μέχρι την στιγμή που θα επιστρέψουν στον ουρανό. Σύμφωνα με αυτούς τους αιρετικούς, τα πλάσματα, που δημιουργήθηκαν από τον θεό, ονομάζονται άνθρωποι του θεού, ψυχές, πρόβατα του Ισραήλ και με άλλα ονόματα.

   Μετά τη βίαιη διάλυση των Καθαρών δεν ξανάγινε καμιά αναφορά σε αυτούς, παρά την κατά καιρούς εμφάνιση διαφόρων ομάδων που διεκδικούσαν την κληρονομιά της αίρεσης-σέκτας.

   Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ο τεκτονισμός, λόγω των αντιεξουσιαστικών του απόψεων και κυρίως λόγω της αρνητικής στάσης του απέναντι στην ιδιοκτησία, δεν παραδέχεται καμιά πνευματική ή άλλου είδους σχέση με τους Καθαρούς. Επιπλέον, ούτε σε σημαντικές εγκυκλοπαίδειες του ελευθεροτεκτονισμού γίνεται κάποια αναφορά σε αυτή την ξεχασμένη αίρεση, η οποία στην πραγματικότητα δεν εντάσσεται σε αυτό που ορίσαμε ως μυστική εταιρεία, αλλά μάλλον αποτελεί μια ιδιότυπη χριστιανική(;) αίρεση.
___________________________________________
[Βιβλιογραφία:]

1. Sangreal, οι φύλακες του ιερού μυστικού και το κοινό της Σιών. Lynn Picknett and Clive Prince, εκδόσεις Λιβάνη, σελίδες 307 – 373.
2. Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Εβδομήκοντα. Γένεσις κεφάλαιο 28 εδάφιο 17, εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, σελίδα 53.
3. Η Καινή Διαθήκη. Παναγιώτης Τρεμπέλας. Κατά Ιωάννην 12, 2 – 3 και Κατά Λουκάν 7, 36 – 50.
4. Τα Γνωστικά Ευαγγέλια. Eleine Pagels, εκδόσεις Ενάλιος.


[Αναφορές στο διαδίκτυο:]


Scholeio.com

Νοητέ Ήλιε, Εσύ που Είσαι το Φως...




[ "Νοητέ Ήλιε, εσύ που είσαι το φως, έλα στη γη. Και εσύ Ορατέ Ήλιε, ρίξε τις ακτίνες σου στην λάσπη (πυλόςπου ψήνεται (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).Κι ας γίνει ένα καταστάλλαγμα (μία ξηράγια να μπορέσουμε εμείς να ζήσουμε, να υπάρξουμε και να σταθούμε πάνω στη γη. Ας μην επικρατήσει το σκότος, που είναι το μικρόν (η συρρίκνωσή μαςκαι κινδυνεύσει να ταφεί (να σβήσει, να χαθείτο καταστάλλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα λάσπη και ας αναπτυχθεί τελικά η ψυχή, που είναι το μέγιστο (η απεραντοσύνη μας), το σημαντικότερο όλων!" ]

          Μία επίκληση, μία πανάρχαια προσευχή. Η εκφώνηση της, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη κι αν ίστανται, διότι πάνω απ’ όλα είναι μια Μυστηριακή κρούση στον Ιερό Σπόρο της Ψυχής τους…

Υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια... μπορεί και πριν από τον "χρόνο", μπορεί και να γεννήθηκε μαζί του !  

Υπάρχει και λειτουργεί μυστικά στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του. Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα, κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως. 

Μ' αρέσει η ιδέα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο! Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι ευσταθεί αλλά τουλάχιστον με την ελληνική γλώσσα και το αλφάβητο οι εκδοχές μοιάζουν πιστευτές.
Μία εξ' αυτών ορίζει ότι τα γράμματα δεν έχουν τυχαία συνάρτηση και "πλήρη" ονομασία. Αν τα βάλεις στη σειρά και τα ερμηνεύσεις συνθέτουν μία όμορφη προσευχή, έναν ύμνο στο Φως και στην Ψυχή.


Η γνωστή μας εκφώνηση:

ΑΛΦΑ -ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ -ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ -ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ -ΗΤΑ-ΘΗΤΑ -ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ -ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ -ΝΙ-ΞΙ -ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ -ΡΟ-ΣΙΓΜΑ -ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ -ΦΙ-ΧΙ -ΨΙ-ΩΜΕΓΑ

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής Επιστήμης και Φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.

Έν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται,  έχουμε την ανάδυση μιάς θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής – επίκλησης προς την πηγή του Φωτός και της Ψυχής:


ΑΛ, ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ!
ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ, ΙΩΤΑ ΚΑ (ΤΑ) ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ).
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ.
ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).


Η επίκληση αυτή είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων. Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτουμε τη σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:

7375mv4Άλ = ο Νοητός Ήλιος.
Φά-ος = το Φώς.
Βή = προστακτική του ρήματος βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι).
Τά = δοτική άρθρου Δωρικού τύπου, τή, είς τήν.
Γά = Γή (Δωρικός τύπος).
Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως.
Έλ = ο Ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος.
Έψ = ρήμα έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος.
Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός.
Στή = προστακτική ρήματος ίστημι.
Ίγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα.
Ζή = προστακτική ρήματος ζώ.
Ή = προστακτική ρήματος ειμί, είμαι.
Θή = προστακτική ρήματος θέτω.
Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ. αγγλ. I = Εγώ).
Παλλάν = ρήμα πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι), επίθετο, παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (πρβλ. Παλλάς Αθηνά).
Δά = άλλος τύπος της Γά, Γής (πρβλ. Δα-μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή).
Νύξ = (ουσ.) νύκτα.
Ό = (αναφ.) το οποίο, που.
Φύ(οι) = ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

Τελικό αποτέλεσμα:

"Νοητέ Ήλιε, εσύ που είσαι το φως, έλα στη γη. Και εσύ Ορατέ Ήλιε, ρίξε τις ακτίνες σου στην λάσπη (πυλός) που ψήνεται (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).Κι ας γίνει ένα καταστάλλαγμα (μία ξηρά) για να μπορέσουμε εμείς να ζήσουμε, να υπάρξουμε και να σταθούμε πάνω στη γη. Ας μην επικρατήσει το σκότος, που είναι το μικρόν (η συρρίκνωσή μας) και κινδυνεύσει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί) το καταστάλλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα λάσπη και ας αναπτυχθεί τελικά η ψυχή, που είναι το μέγιστο (η απεραντοσύνη μας), το σημαντικότερο όλων!"


Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη κι αν ίστανται, διότι πάνω απ’ όλα είναι μια Μυστηριακή κρούση στον Ιερό Σπόρο της Ψυχής τους…

*Οι πληροφορίες για το άρθρο αυτό είναι από αρχεία του Αρχιτέκτονα Μηχανικού κυρίου Ιωάννη-Πέτρου Μακρίδη 


Scholeio.com

Μπόρχες, Άλλο Ιερό Βιβλίο άλλο Κλασικό


Καββάλα



Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Οι διάφορες και συνήθως αντικρουόμενες, διδασκαλίες που ομαδοποιούνται κάτω απ' τ' όνομα καββάλα*  πηγάζουν από μια έννοια εντελώς ξένη προς τη δική μας νοοτροπία: την έννοια του ιερού βιβλίου. Εμείς έχουμε κάτι ανάλογο: την έννοια του κλασικού βιβλίου. Νομίζω, όμως, πως δε θα δυσκολευτώ, χάρη και στη βοήθεια του Όσβαλντ Σπένγκλερ και του βιβλίου του Der Untergang des Abendlandes (Η παρακμή της Δύσης), ν' αποδείξω πως οι δύο αυτές έννοιες διαφέρουν σημαντικά.

   Ας πάρουμε τη λέξη "κλασικός". Τι σημαίνει; Ποια είναι η ετυμολογία της; Το "κλασικός" βγαίνει από το λατινικό "classis": φρεγάτα, στόλος. Κλασικό βιβλίο είναι ένα βιβλίο οργανωμένο. όλα εκεί μέσα είναι τακτοποιημένα όπως σ' ένα καράβι -shipshape, όπως λένε οι Άγγλοι. 
   Εκτός απ' συτή τη σχετικά ταπεινή ιδιότητα, κλασικό βιβλίο είναι και ένα βιβλίο κορυφαίο στο είδος του. Κλασικά βιβλία λέμε, λ.χ. τον Δον Κιχώτη  τη Θεία Κωμωδία, το Φάουστ...

   Παρ' όλο που αυτά τα βιβλία αγαπήθηκαν πολύ, μέχρι παραφοράς θα έλεγα, δεν μπορεί να τα πει κανείς ιερά. Οι Έλληνες θεωρούσαν κλασικά κείμενα την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.  
   Ο Πλούταρχος μας λέει πως ο Αλέξανδρος είχε πάντα κάτω απ' το προσκέφαλό του την Ιλιάδα και το σπαθί του -τα δύο σύμβολα της μοίρας του, της μοίρας του πολεμιστή. 
   Ποτέ, όμως   οι Έλληνες δεν ετόλμησαν να διανοηθούν πως η Ιλιάδα ήταν τέλεια, λέξη προς λέξη. Όταν συγκεντρώθηκαν στην Αλεξάνδρεια οι βιβλιοθηκάριοι για να μελετήσουν την Ιλιάδα  επινόησαν, κατά τη διάρκεια των μελετών αυτών, τα πολύτιμα (αν και το ξεχνάμε αυτό πολλές φορές) σημεία στίξεως. 
   Η Ιλιάδα ήταν γι αυτούς ένα βιβλίο κορυφαίο, τη θεωρούσαν κορυφή της ποίησης, αλλά όχι επειδή κάθε λέξη, κάθε εξάμετρο, ήταν σώνει και καλά τέλεια.

   Σήμερα θεωρούμε ένα βιβλίο όργανο τεκμηρίωσης, υπεράσπισης, εξήγησης, αμφισβήτησης ή χρονολόγησης μιας θεωρίας. Στην αρχαιότητα, το βιβλίο δεν ήταν παρά ένα υποκατάστατο του προφορικού λόγου. 
   Ας θυμηθούμε τον Πλάτωνα που έλεγε πως τα βιβλία είναι σαν τ' αγάλματα: "μπορεί να δείχνουν ζωντανά, μα, όταν τα ρωτάς, δε σου αποκρίνονται"
Ακριβώς για να υπερνικήσει αυτή τη δυσκολία, ο Πλάτων επινόησε το διάλογο, που ερευνά όλες τις πτυχές ενός θέματος. 

   Έχουμε επίσης εκείνη την πολύ όμορφη και πολύ περίεργη επιστολή που, κατά τον Πλούταρχο, έστειλε ο Αλέξανδρος ο Μακεδών στον Αριστοτέλη. Ο Αριστοτέλης είχε μόλις εκδώσει τα Μεταφυσικά του -δηλαδή, είχε παραγγείλει να γίνουν μερικά αντίγραφα. 

   Ο Αλέξανδρος τον επιτίμησε, λέγοντας του πως τώρα πια ο καθένας θα μπορούσε να μάθει όσα ως τώρα ήξεραν μόνο οι εκλεκτοί. Ο Αριστοτέλης, με αναμφισβήτητη ειλικρίνεια, απολογήθηκε λέγοντας: "Η πραγματεία μου εκδόθηκε και δεν εκδόθηκε". 
   Μ' άλλα λόγια, ούτε αυτός πίστευε πως ένα βιβλίο εξαντλούσε το θέμα του, αλλά πως ήταν απλώς ένας χρήσιμος οδηγός και συμπλήρωμα της προφορικής διδασκαλίας.

   Ο Ηράκλειτος και ο Πλάτων, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, κατέκριναν το έργο του Ομήρου. Βλέπετε, λοιπόν, εκείνοι οι άνθρωποι μπορεί να λάτρευαν ορισμένα έργα, αλλά επ' ουδενί λόγω τα θεωρούσαν ιερά. Η ιδέα του ιερού βιβλίου ήρθε απ' την Ανατολή.

   Ο Πυθαγόρας δεν άφησε ούτε μία γραπτή λέξη. Λέγεται πως δεν ήθελε να συνδέσει τ' όνομά του με κάποιο κείμενο. Ήθελε, όμως, η σκέψη του να εξακολουθεί να ζει και να διακλαδίζεται στα μυαλά των μαθητών του, ακόμα και μετά το θάνατο του. Ο Πυθαγόρας πίστευε πως τα βιβλία αλυσοδένουν.

   Στο βιβλίο του Η παρακμή της Δύσης και στο κεφάλαιο για την κουλτούρα της μαγείας, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ σημειώνει πως το πρωτότυπο του μαγικού βιβλίου είναι το Κοράνι. Για τους ουλεμάδες, του δασκάλους του μουσουλμανικού νόμου, Το Κοράνι δεν είναι σαν τ' άλλα βιβλία. 

   Όσο απίστευτο κι αν μας φαίνεται, Το Κοράνι είναι ένα βιβλίο προγενέστερο της αραβικής γλώσσας. κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να το μελετήσει -ούτε ιστορικά ούτε φιλολογικά-, γιατί είναι προγενέστερο των Αράβων, προγενέστερο της γλώσσας στην οποία γράφτηκε, προγενέστρο του σύμπαντος. Οι ουλεμάδες δεν παραδέχονται ούτε πως Το Κοράνι είναι έργο του Θεού. είναι κάτι πιο μυστηριακό και πιο απόκρυφο. 
   Για τους ορθόδοξους μουσουλμάνους, Το Κοράνι είναι μία από τις ιδιότητες του Θεού, όπως η οργή, η δικαιοσύνη Του, το έλεός Του. Το ίδιο Το Κοράνι μιλά για ένα βιβλίο μυστηριώδες, τη μητέρα του βιβλίου που είναι το ουράνιο αρχέτυπο του Κορανίου. Είναι στους ουρανούς και το λατρεύουν οι άγγελοι. 

Να, λοιπόν, που η έννοια του ιερού βιβλίου είναι εντελώς διαφορετική από εκείνην του κλασικού βιβλίου. Σ' ένα ιερό βιβλίο, δεν είναι μόνο οι λέξεις ιερές, αλλά και κάθε γράμμα κάθε λέξης. 
   Αυτό ακριβώς εφάρμοσαν οι καββαλιστές όταν μελετούσαν τις Γραφές. Υποψιάζομαι πως το modus operandi (τρόπος του λειτουργείν) τους οφειλόταν στην επιθυμία του να ενσωματόσουν τη Γνωστική σκέψη στον εβραϊκό μυστικισμό, να δικαιωθούν με την Αγία Γραφή, να είναι ορθόδοξοι. 

   Ας δούμε -έστω επιπόλαια (δεν έχω καν το δικαίωμα να μιλάω γι αυτά τα πράγματα)- ποιο ήταν το modus operandi των καββαλιστών, που άρχισαν να εφαρμόζουν την παράξενη επιστήμη τους στη νότια Γαλλία, στη βόρεια Ισπανία (την Καταλονία) κι αργότερα στην Ιταλία, τη Γερμανία, λίγο-πολύ παντού. Έφτασαν κι ως το Ισραήλ, παρ' όλο που δεν ξεκίνησαν από κει: οι καββαλιστές προήλθαν απ' του Γνωστικούς και του Καθαρούς στοχαστές.

   Η ιδέα είναι πάνω-κάτω αυτή: η Πεντάτευχος (ή Τορά) είναι ένα ιερό βιβλίο. Μια άπειρη διάνοια καταδέχτηκε το ταπεινό ανθρώπινο έργο να γράψει ένα βιβλίο. Το Άγιο Πνεύμα καταδέχτηκε τη λογοτεχνία, που είναι εξίσου απίστευτο μ' ένα Θεό που καταδέχεται να γίνει άνθρωπος. 
Εδώ όμως τα πράγματα έγιναν πιο διακριτικά: το Άγιο Πνεύμα καταδέχτηκε τη λογοτεχνία κι έγραψε ένα βιβλίο.  Σ' αυτό το βιβλίο, τίποτα δεν είναι τυχαίο. (Αντίθετα, υπάρχει πάντα κάτι τυχαίο σε οποιοδήποτε ανθρώπινο γραπτό.

   Όταν σκεφτόμαστε τις λέξεις εν γένει, τις σκεφτόμαστε με μια χρονολογική τάξη: πως δηλαδή οι λέξεις προϋπήρξαν ως ήχος, και μετά συνετέθησαν από γράμματα. Κατά τη θεωρία της καββάλας (η λέξη σημαίνει "υποδοχή", "παράδοση"), τα γράμματα προϋπήρξαν των λέξεων, κι αυτά ήταν τα εργαλεία του Θεού. Είναι σαν να λέγαμε, αντίθετα με ότι διδάσκει η πείρα, πως η γραφή προηγείται της ομιλίας. Τίποτα, λοιπόν, στην Αγία Γραφή δεν μπορεί να 'ναι τυχαίο. τα πάντα πρέπει να ' ναι προκαθορισμένα -ακόμα και ο αριθμός των γραμμάτων κάθε στίχου.

Αργότερα οι καββαλιστές επινόησαν αντιστοιχίες μεταξύ των γραμμάτων. Αντιμετώπισαν την Αγία Γραφή σαν να ήταν κωδικογραφημένη, σαν να ήταν ένα κρυπτογράφημα, κι ύστερα μηχανεύτηκαν διάφορους κανόνες για να την αποκρυπτογραφήσουν. 
   Μπορείς, ας πούμε, να πάρεις ένα ένα τα γράμματα κάθε λέξης, να δεις ποιες άλλες λέξεις αρχίζουν με καθένα απ' αυτά τα γράμματα κι έτσι να βρεις το νόημα των λέξεων. 
   Μπορείς, επίσης, να χωρίσεις το αλφάβητο στα δύο: το ένα λόγου χάρη απ' το α ως το μ, και το άλλο απ' το ν ως το ω. Κάτι τέτοιο έκαναν -φυσικά, με το εβραϊκό αλφάβητο. Θεώρησαν τα γράμματα του "άνω" μέρους ισότιμα με αυτά του "κάτω" μέρους. Διάβασαν ακόμα το κείμενο βουστροφηδόν. δηλαδή, απ' τα δεξιά στ' αριστερά. 


   Έδωσαν αριθμητική τιμή σε κάθε γράμμα. Όλα αυτά έφτιαξαν ένα κρυπτογράφημα που μπορούσε εν συνεχεία να "ξεκλειδωθεί", και ' αποτελέσματα αυτής της κρυπτογράφησης δεν μπορεί παρά ν' άξιζαν τον κόπο, αφού είχαν προβλεφθεί απ' την άπαιρη διάνοια του θεού. 
   Μέσα, λοιπόν, απ' αυτό το κρυπτογραφικό σύστημα, μέσα απ' αυτή την κοπιώδη επιχείρηση, που μας φέρνει στο νου τον "Χρυσό σκαραβαίο" του Πόου, κατέληξαν στη Θεωρία. 


Υποψιάζομαι πως η Θεωρία προηγήθηκε του modus operandi. Υποψιάζομαι πως με την καββάλα συνέβη ό,τι και με τη φιλοσοφία του Σπινόζα: η γεωμετρική τάξη ακολούθησε. 
   Υποψιάζομαι, το ξαναλέω, πως οι καββαλιστές ήταν επηρεασμένοι απ' τους Γνωστικούς κι ανακάλυψαν αυτό το παράξενο σύστημα ν' αποκρυπτογραφούν τα γράμματα του αλφαβήτου, για να συνδέσουν τα πάντα με την εβραϊκή παράδοση. 


   Το περίεργο modus operandi των καββαλιστών στηρίζεται στον εξής συλλογισμό: Αφού η Αγία Γραφή είναι ένα κείμενο "απόλυτο", τίποτα σ' αυτή δεν μπορεί να είναι έργο της τύχης.


   Αν, λοιπόν, η Αγία Γραφή δεν είναι μια γραφή άπειρη, σε τι διαφέρει από τόσες και τόσες ανθρώπινες γραφές; Σε τι διαφέρουν τα Βιβλία των Βασιλειών από ένα εγχειρίδιο Ιστορίας. 


   Το άσμα των ασμάτων από ένα ποίημα: Είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε πως όλα αυτά τα κείμενα έχουν άπειρα νοήματα.   Ο Σκότος Εριγένης*  έλεγε πως η Αγία Γραφή έχει άπειρα νοήματα, όπως τα ιριδίζοντα φτερά της ουράς του παγωνιού.

Μια άλλη θεωρία, ωστόσο, υποστηρίζει πως υπάρχουν τέσσερα νοήματα στην Αγία Γραφή

Θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτό το κοσμικό σύστημα. Εν αρχή ην έν Ον, ανάλογο με το Θεό του Σπινόζα, με τη διαφορά ότι ο Θεός του Σπινόζα είναι απείρως πλούσιος. 


   Το Εν σοφ*,  αντίθετα, φτάνει ως εμάς απείρως φτωχό. 

Πρόκειται για ένα πρωταρχικό Ον, για το οποίο δεν μπορούμε καλά καλά να υποστηρίξουμε ότι υπάρχει. 

Αν δεχτούμε δηλαδή ότι υπάρχει, δεν μπορούμε παρά να δεχτούμε πως και τ' αστέρια υπάρχουν, και οι άνθρωποι υπάρχουν, και τα μυρμήγκια υπάρχουν. 

   Πως είναι δυνατόν να τα βάλουμε όλα αυτά στην ίδια κατηγορία; Όχι, λοιπόν; αυτό το πρωταρχικό Ον δεν υπάρχει. Ούτε, όμως μπορούμε να πούμε πως το Ον αυτό σκέφτεσαι, γιατί η σκέψη είναι μια λογική διαδικασία: κινείσαι από ένα συλλογισμό προς κάποιο συμπέρασμα. 
   Ούτε μπορούμε να πούμε ότι το Ον αυτό αγαπά η επιθυμεί, γιατί το να επιθυμείς κάτι, σημαίνει ότι συναισθάνεσαι την απουσία του. ούτε ότι εργάζεται, γιατί εργασία σημαίνει να βάλεις ένα στόχο και να τον πετύχεις. 


   Έπειτα, αφού το Εν σοφ είναι άπειρο (πολλοί καββαλιστές το παρομοίασαν με τη θάλασσα, που είναι ένα σύμβολο του απείρου), πως μπορεί να επιθυμεί ένα άλλο πράγμα; Και τι άλλο πράγμα θα μπορούσε να δημιουργήσει εκτός από ένα ακόμα άπειρο Ον που συγχεόταν με τον εαυτό του; Επειδή όμως, δυστυχώς, η δημιουργία του κόσμου είναι αναγκαία, έχουμε τα δέκα δημιουργήματα, τα Σεφιρόθ, τα οποία, χωρίς να έπονται του Εν σοφ, εκπορεύονται απ' Αυτό.


   Καταλαβαίνω πως είναι πολύ δύσκολο να συλλάβουμε την ιδέα αυτού του αιωνίου Όντος που φέρει εξ αρχής μαζί του αυτά τα δέκα δημιουργήματα, τα οποία, μάλιστα, δημιουργούνται το ένα από το άλλο. Το κείμενο μας λέει πως αντιστοιχούν στα δάχτυλα των χεριών. 


Το πρώτο δημιούργημα λέγεται το "Στέμμα" και παρουσιάζεται με μια ακτίνα φωτός που εκπέμπεται από το Εν σοφ, μια ακτίνα φωτός που δεν απομειώνει αυτό το απεριόριστο Ον -"απεριόριστο", ακριβώς επειδή δεν απομειώνεται. Από το Στέμμα πηγάζει άλλο δημιούργημα, απ' αυτό άλλο ένα, και ούτω καθεξής ως το δέκα. Κάθε δημιούργημα είναι τρισχιδές. Ένα από τα τρία μέρη επικοινωνεί με το Ανώτερο Ον. Το κεντρώο μέρος είναι ο πυρήνας. Το τρίτο μέρος χρησιμεύει για την επικοινωνία με το κατώτερο δημιούργημα. 


   Τα δέκα αυτά δηιουργήματα σχηματίζουν έναν άνθρωπο που λέγεται Αδάμ Κάδμων -τον Αρχέτυπο Άνθρωπο. Ο Άνθρωπος αυτός είναι στους ουρανούς. Εμείς είμαστε το είδωλό του. Ο Αδάμ Κάδμων, που πλάστηκε απ' τα δέκα δημιουργήματα, δημιουργεί κι αυτός με τη σειρά του έναν ολόκληρο κόσμο, κι ύστερα έναν άλλο -συνολικά, τέσσερις. Ο τρίτος είναι ο δικός μας κόσμος, ο υλικός, και ο τέταρτος είναι ο Κάτω Κόσμος. Όλα αυτά περιλαμβάνονται στον Αρχέτυπο Άνθρωπο, που εμπεριέχει τον άνθρωπο και το μικρόκοσμό του -εμπεριέχει τα πάντα. 


   Όλα αυτά που σας λέω τόσην ώρα, είναι εκθέματα μουσείου από την Ιστορία της Φιλοσοφίας. Πιστεύω, μάλιστα, πως αυτό το σύστημα έχει και μια πρακτική εφαρμογή: μπορεί να χρησιμεύει σαν τρόπος σκέψης, σαν τρόπος να προσπαθήσει κανείς να καταλάβει το σύμπαν. Άλλωστε οι Γνωστικοί προηγήθηκαν των καββαλιστών πολλούς αιώνες. 
Είχαν κι αυτοί ένα παρόμοιο σύστημα, που υπέθετε έναν ακαθόριστο Θεό. 
Από το Θεό αυτόν, που λέγεται Πλήρωμα, δημιουργείται ένα άλλος Θεός (ακολουθώ τη διεστραμμένη εκδοχή του Ειρηναίου), απ' αυτόν ένας άλλος, και ούτω καθεξής. 

   Σχηματίζεται έτσι ένας ολόκληρος πύργος δημιουργημάτων, καθένα απ' τα οποία είναι κι ένας ουρανός. Σταματάμε στον αριθμό τριακόσια εξήντα πέντε, κάπου μπαίνει στη μέση κι η αστρολογία. Φτάνοντας στο τελευταίο δημιούργημα, εκεί όπου το Θείον τείνει πια προς το μηδέν, συναντάμε το Θεό Ιεχωβά, που δημιούργησε αυτόν το κόσμο. 


   Και γιατί αυτός ο κόσμος που δημιούργησε, είναι τόσο γεμάτος λάθη, τόσο γεμάτος φρίκη, τόσο γεμάτος αμαρτία σωματικό πόνο, τόσο γεμάτος ενοχή, τόσο γεμάτος κρίματα; Επειδή το θείον μειώθηκε τόσο πολύ ώσπου να καταλήξει στον Ιεχωβά, ώστε δεν μπορούσε παρά να δημιουργήσει αυτόν τον ελαττωματικό κόσμο. 


   Τον ίδιο μηχανισμό συναντάμε και στην υπόθεση των δέκα Σεφιρόθ και των τεσσάρων κόσμων. Αυτά τα δέκα δημιουργήματα, όσο περισσότερο απομακρύνονται από το Εν σοφ, απ' το κρυπτό ή, μάλλον, απ' τους κρυπτούς (για να χρησιμοποιήσω την παραστατική ορολογία των καββαλιστών), χάνουν δύναμη, ώσπου καταλήγουν στο δημιούργημα που έργο του είναι αυτός ο κόσμος στον οποίο βρισκόμαστε -ένας κόσμος στιγμιαίας ευτυχίας, γεμάτος λάθη, ευάλωτος στη δυστυχία. Η ιδέα δεν είναι παράλογη. 
   Αντιμετωπίζουμε ένα αιώνιο πρόβλημα: το πρόβλημα του Κακού. Κι αυτό το πρόβλημα το πραγματεύεται έξοχα το Βιβλίο του Ιώβ που, κατά τον Φράουντ, είναι το σπουδαιότερο έργο της λογοτεχνίας.


   Θα θυμάστε, ασφαλώς, την ιστορία του Ιώβ. Είναι η ιστορία του κατατρεγμένου δικαίου. του ανθρώπου που θέλει να δικαιωθεί στο Θεό και που τον απαρνιούνται οι φίλοι του. 
Του ανθρώπου που νομίζει ότι δικαιώθηκε, ώσπου στο τέλος τού μιλά ο Θεός μέσ' απ' το στρόβιλο. Του λέει πως Εκείνος (ο Θεός)  είναι υπεράνω κάθε ανθρώπινου μέτρου. 


   Στο ίδιο καταλήγει και ο Σπινόζα όταν λέει πως το ν' ανταποδίδουμε ανθρώπινες ιδιότητες στο Θεό, είναι το ίδιο σαν να έλεγε ένα τρίγωνο πως ο Θεός είναι κατ' εξοχήν τριγωνικός.


Το να λες ότι ο Θεός είναι δίκαιος ή ελεήμων, είναι τόσο ανθρωπομορφικό όσο κι αν ισχυριζόσουν πως ο θεός έχει πρόσωπο ή χέρια ή μάτια. 


   Κατά καιρούς, πολλοί έχουν επιχειρήσει να υπερασπιστούν το Κακό, πρώτοι απ' όλους, οι θεολόγοι, που διακηρύσσουν ότι το Κακό είναι μέγεθος αρνητικό: δεν είναι παρά η απουσία του Καλού. Για κάθε στοιχειωδώς πόνος είναι το ίδιο -αν όχι περισσότερο- έντονος από οποιαδήποτε ευχαρίστηση. Η δυστυχία δεν είναι η απουσία της ευτυχίας, είναι ένα μέγεθος θετικό. Όταν είμαστε δυστυχισμένοι, νιώθουμε δυστυχία. Δεν υπάρχει τίποτ' άλλο.


   Έχουμε ένα ακόμα επιχείρημα, πολύ κομψό, αλλά και ελάχιστα πειστικό. Είναι το επιχείρημα του Λάιμπνιτς. Φανταστείτε δύο βιβλιοθήκες. Η πρώτη αποτελείται από χίλια αντίτυπα της Αινειάδας, την οποία ο Λάιμπνιτς θεωρεί ως το τέλειο βιβλίο -και μπορεί να είναι. Η άλλη περιέχει χίλια βιβλία ποικίλης αξίας, ανάμεσα στα οποία και ένα αντίτυπο της Αινειάδας. Ποια από τις δύο βιβλιοθήκες αξίζει περισσότερο; Προφανώς, η δεύτερη. 
Έτσι ο Λάιμπνιτς φτάνει στο συμπέρασμα πως το Κακό είναι αναγκαίο για την ποικιλία του κόσμου.


   Ο Κίρκεγκαρντ λέει: "Αν έπρεπε να υπάρχει έστω και μία ψυχή στην κόλαση χάριν της ποικιλίας του κόσμου, κι αν η ψυχή αυτή ήταν η δική του, θα υμνούσε απ' τα βάθη της Κόλασης τη δόξα του Μεγαλοδύναμου. 


Δεν ξέρω αν είναι εύκολο να σκέφτεται κανείς έτσι, κι ούτε ξέρω αν, μετά από μερικά λεπτά στην Κόλαση, ο Κίρκεγκαρντ θα εξακολουθούσε να νιώθει το ίδιο. Η ιδέα, όμως, όπως κι εσείς βλέπετε, αναφέρεται σ' ένα θεμελιώδες πρόβλημα, στο πρόβλημα της ύπαρξης του Κακού, που οι Γνωστικοί και οι καββαλιστές το επέλυσαν με το ίδιο τρόπο.

   Το επέλυσαν, δηλαδή, διακηρύσσοντας πως το σύμπαν είναι έργο μιας ανεπαρκούς θεότητας, το ποσοστό θεότητας της οποίας τείνει προς το μηδέν, μ' άλλα λόγια, ενός θεού που δεν είναι ο Θεός. ενός θεού που είναι μακρινός απόγονος του Θεού. 


   Δεν ξέρω αν το μυαλό μας μπορεί να λειτουργήσει με λέξεις τόσο τεράστιες και τόσο σαφείς όπως ο "θεός" ή "θεότητα" ή με την Γνωστική θεωρία του Βασιλείδη για τους 365 αιώνες ή ουρανούς. Μπορούμε, ωστόσο, να δεχτούμε την ιδέα μιας ανεπαρκούς θεότητας που έχει φτιάξει αυτόν τον κόσμο με υλικά της πεντάρας. 


   Φτάνουμε έτσι στον Μπέρναρντ Σο που έλεγε: "God is in the making" ("Ο Θεός είναι υπό κατασκευήν"). "Θεός" είναι κάτι που δεν ανήκει στο παρελθόν, που ίσως δεν ανήκει ούτε στο μέλλον: είναι η αιωνιότητα. Αν εμείς είμαστε ευφυείς και μεγαλόψυχοι και καθαροί, βοηθάμε στην αποπεράτωση του Θεού. 


   Σ' έναν απ' τους μύθους, σ' έναν απ' τους πιο παράξενους θρύλους της καββάλας: το θρύλο του γκόλεμ, που ενέπνευσε το περίφημο μυθιστόρημα του Μάιρινκ, που μου ενέπνευσε ένα ποίημα. 


   Ο Θεός παίρνει ένα σβώλο χώμα (Αδάμ σημαίνει κοκκινόχωμα), του εμφυσεί ζωή και δημιουργεί τον Αδάμ που για τους καββαλιστές, είναι το πρώτο γκόλεμ.  Ο Αδάμ, λοιπόν, πλάστηκε απ' τον Θείο Λόγο, από μια πνοή ζωής. Αφού, λοιπόν, η καββάλλα λέει πως τ' όνομα του Θεού είναι ολόκληρη η Πεντάτευχος, με τη διαφορά ότι είναι αναγραμματισμένο, είναι προφανές ότι, αν κάποιος ξέρει τ' όνομα του Θεού ή μπορέσει ν' ανακαλύψει το Τετραγράμματον, δηλαδή το "τετραγράμματο" όνομα του Θεού, και ξέρει να το προφέρει σωστά, τότε θα μπορέσει κι αυτός να δημιουργήσει έναν κόσμο, να δημιουργήσει ένα γκόλεμ, έναν άνθρωπο. 

   Όλοι οι θρύλοι γύρω από τα γκόλεμ έχουν καταγραφεί απ' τον Γκερσόμ Σολέμ στο θαυμάσιο βιβλίο του Ο συμβολισμός της "καββάλας" που το τελείωσα πριν λίγες μέρες. Νομίζω πως είναι το καλύτερο βιβλίο πάνω σ' αυτό το θέμα, ακριβώς γιατί μου έδωσε να καταλάβω πως είναι εντελώς ανώφελο να αναζητήσει κανείς πηγές. 

   Έχω διαβάσει επίσης την ωραία και, νομίζω, ακριβή μετάφραση (από εβραϊκά δεν έχω ιδέα) του Σεφέρ Γιεζιράχ (Το Βιβλίο της Δημιουργίας) από τον Λεόν Ντουχόβνε. Έχω διαβάσει μια παραλλαγή του Ζοχάρ (Το Βιβλίο της Λαμπρότητας). 


Όλα αυτά τα βιβλία, όμως, δε γράφτηκαν για να διδάξουν την καββάλα, αλλά για να υποβάλουν την ιδέα της. για να μπορεί να τα διαβάσει ένας σπουδαστής της καββάλας και να βοηθηθεί. Δε λένε όλη την αλήθεια: είναι σαν τις πραγματείες του Αριστοτέλη, που "εκδόθηκαν και δεν εκδόθηκαν". 


   Ας ξαναγυρίσουμε στο γκόλεμ. Υποτίθεται πως, αν ένας ραβίνος μάθει ή καταφέρει ν' ανακαλύψει το κρυφό όνομα του Θεού και το προφέρει μπροστά σ' ένα πήλινο άγαλμα ανθρώπου, τότε το άγαλμα αυτό θα εμψυχωθεί. Αυτό είναι το γκόλεμ. 

   Σε μια από τις παραλλαγές του θρύλου, στο μέτωπο του γκόλεμ είναι χαραγμένη η λέξη ΕΜΕΤ, που σημαίνει αλήθεια. Το γκόλεμ μεγαλώνει. Φτάνει κάποτε να γίνει τόσο ψηλό, που ο αφέντης του δεν μπορεί πια να το φτάσει. Του ζητά να του δέσει τα παπούτσια. Το γκόλεμ σκύβει, κι ο ραβίνος του διαγράφει το άλεφ, το πρώτο γράμμα της λέξης ΕΜΕΤ. Μένει η λέξη ΜΕΤ, που σημαίνει θάνατος. Το γκόλεμ γίνεται σκόνη.

   Σ' έναν άλλο θρύλο, ένας ραβίνος ή κάμποσοι ραβίνοι, μάγοι, δημιουργούν ένα γκόλεμ και το στέλνουν σ' έναν άλλο δάσκαλο, που έχει μεν την ικανότητα να πλάσει το δικό του γκόλεμ, αλλά δεν είναι τόσο ματαιόδοξος. Ο ραβίνος του μιλάει, αλλά το γκόλεμ, δεν του αποκρίνεται, γιατί του 'χουν στερήσει τις ικανότητες του λόγου και της αντίληψης. Τότε ο ραβίνος το καταδικάζει: "Είσαι ένα κατασκεύασμα μάγων -να ξαναγίνεις σκόνη". Το γκόλεμ διαλύεται. 

   Και, τέλος, ένας τρίτος θρύλος, που τον αναφέρει ο Σόλεμ. Μερικοί μαθητές (ένας μόνος του δεν μπορεί να μελετήσει και να καταλάβει το Βιβλίο της Δημιουργίας) καταφέρνουν να πλάσουν ένα γκόλεμ. 
   Όμως το γκόλεμ έρχεται στη ζωή μ' ένα στιλέτο στο χέρι και ικετεύει τους δημιουργούς του να το εξοντώσουν, "γιατί, αν ζήσω, μπορεί να με λατρέψουν σαν είδωλο". Για το Ισραήλ, όπως άλλωστε και για τον προτεσταντισμό, η ειδωλολατρία είναι ένα απ' τα μεγαλύτερα αμαρτήματα. Το γκόλεμ σκοτώνεται.

   Αυτά όσον αφορά τους θρύλους. Θέλω τώρα να ξαναγυρίσω στην αρχή, σ' εκείνη την τόσο αξιοπρόσεκτη θεωρία. Καθένας από μας διαθέτει ένα μόριο θεότητας. 
   Αυτός ο κόσμος, προφανώς, δεν μπορεί να είναι το έργο ενός παντοδύναμου και δίκαιου Θεού, αλλά εξαρτάται  από  μας  τους  ίδιους.  Αυτό είναι το μέγα μάθημα της καββάλας, πέρα απ' το 
να 'ναι κάτι αξιοπερίεργο για τους ιστορικούς και τους γραμματικούς. 

Σαν το θαυμάσιο ποίημα του Ουγκώ "Ce que dit la bouche d' ombre", έτσι και η καββάλα διδάσκει τη θεωρία που ο ελληνικός της όρος είναι αποκατάστασις: 
"όλα τα πλάσματα, ακόμα και ο Κάιν, ακόμα και ο Δαίμονας, αφού ολοκληρωθεί ένας κύκλος τεράστιου αριθμού μετεμψυχώσεων, θα επιστρέψουν μια μέρα στους κόλπους της θεότητας απ' την οποία κάποτε εκπορεύτηκαν".
_________________________________________________________
Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Δοκίμια, Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης


Ο Μπόρχες συχνά υποστήριζε ότι «όλοι είμαστε Έλληνες» και ότι «όλη η Δύση είναι Ελλάδα εν εξορία, όλοι οι Δυτικοί είναι Έλληνες εν εξορία». 

Πέρα από την εμφανέστατη επιρροή του από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, είναι γεγονός ότι από τη μινωική Κνωσό μέχρι την πολύπαθη Τροία, από την Κόρδοβα μέχρι τα σκανδιναβικά φιόρδ, από το σπήλαιο της Αλταμίρας μέχρι τον κήπο της Γεσθημανή και τον Γολγοθά, όπως και από την αρχαία Ρώμη μέχρι τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, το πνεύμα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες θα συνεχίσει να πλανάται ελεύθερο πάνω από οτιδήποτε αόρατο ή επιστητό.
____________________________________


    * Χόρχε Λουίς Μπόρχες (Jorge Luis Borges) γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες το 1899. Αργεντινός ποιητής, συγγραφέας, κριτικός, δοκιμιογράφος και μεταφραστής, καταγόμενος από μεσοαστική οικογένεια. Οι γονείς του ήταν εξίσου μορφωμένοι κι εμφύσησαν στον Χόρχε την αγάπη για τα γράμματα από τα πρώιμα κιόλας παιδικά του χρόνια. 
   Λόγω μιας σοβαρής εκφυλιστικής ασθένειας ή οποία απειλούσε να πλήξει ανεπανόρθωτα την όραση του Μπόρχες του πρεσβύτερου, η οικογένεια του Χόρχε εγκαθίσταται το 1914 στη Γενεύη της Ελβετίας, όπου ο πατέρας του συγγραφέα θα μπορεί στο εξής να παρακολουθείται στενά από έναν εξειδικευμένο γιατρό. 
   Παρότι είχε αλλάξει εντελώς περιβάλλον βρισκόμενος πια επί ευρωπαϊκού εδάφους, μίλια μακριά από την Αργεντινή, ο Χόρχε θα καταφέρει ν’ αφοσιωθεί αποκλειστικά στα μαθήματά του. Παρ’ όλα αυτά, η επερχόμενη ολική τύφλωση του πατέρα του επρόκειτο στο μέλλον να εμφανιστεί ως απειλητικό (και ουσιαστικά αναπόφευκτο) ενδεχόμενο και για τον ίδιο, εξαιτίας της κληρονομικής φύσης της ασθένειας. Το 1938 ο πατέρας του Μπόρχες πεθαίνει και το πλήγμα γι’ αυτόν είναι μεγάλο.
   Λόγω της επιδείνωσης του γλαυκώματος που απειλούσε σταδιακά την όρασή του –καθώς και της συνεπακόλουθης ανικανότητάς του ν’ ασχοληθεί συστηματικά με τη συγγραφή και την ανάγνωση– κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 ο συγγραφέας θα διοχετεύσει όλη του τη δημιουργικότητα σε δημόσιες διαλέξεις σε πανεπιστήμια και ιδιωτικά ιδρύματα, καταφέρνοντας να διαπρέψει και σε αυτόν τον τομέα.
   Έντονα επηρεασμένος από τους υπαρξιστές, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε λογοτεχνικό επίπεδο (Σαρτρ, Καμύ), καθώς και από τη φιλοσοφία του Χάιντεγκερ –την οποία χρησιμοποιεί συστηματικά ως εργαλείο προκειμένου να εμβαθύνει στην έννοια του «χρόνου», το μυστήριο της «ύπαρξης» και τις αρχέγονες καταβολές τους– ο Μπόρχες θ’ αποτολμήσει να καταδυθεί με δέος στα μυστικά της ανθρώπινης ψυχής, αντλώντας στοιχεία πρωτίστως από την ελληνική μυθολογία και τη θεωρία των πλατωνικών αρχετύπων. 




   Δεν είναι τυχαίο ότι το βαθιά πνευματικό περιεχόμενο των ποιημάτων και των διηγημάτων του –τα οποία πλέον κατακλύζονται από εραλδικά, μυστικιστικά και αλχημιστικά σύμβολα– φανερώνει ισχυρούς συγγενικούς δεσμούς αίματος με τη μεταφυσική διδασκαλία μεγάλων μυστών όπως οι Έρμαν Έσσε, Οκτάβιο Παζ και Καρλ Γιούνγκ. Το 1931, μέσω της ένταξής του στη συντακτική ομάδα του «Sur», κορυφαίου λογοτεχνικού περιοδικού της Αργεντινής, ο Μπόρχες θα γνωριστεί με τον Αντόλφο Μπιόι Κασάρες (Adolfo Bioy Casares), έναν από τους σημαντικότερους διανοούμενους της χώρας.
   Τις πληροφορίες για αυτό το μικρό προφίλ του Μπόρχες, αντλήσαμε 
από  το "giorgostselonis. blogspot.gr"     http://giorgostselonis.blogspot.gr
____________________________________________________


   * Καμπάλα ή Καββάλα ονομάζεται η απόκρυφη παράδοση των Εβραίων. Διαδόθηκε και στο ευρύτερο κοινό από τον φιλόσοφο και ουμανιστή Τζιοβάνι Πίκο ντελα Μιράντολα τον 15ο αιώνα. 

   Η Καμπάλα έχει ρίζες στην Τορά  της Εβραϊκής Βίβλου και στο Ταλμούδ  (εξωβιβλική συλλογή εβραϊκών   κειμένων,  προϊόν του μεσαιωνικού Ιουδαϊσμού, που αποτελεί τη συνέχεια της ιουδαϊκής Βίβλου   και περιλαμβάνει όχι μόνο κείμενα που αφορούν την ερμηνεία του μωσαϊκού Νόμου αλλά και ποικίλο άλλο υλικό, νομικό, θεολογικό, ηθικό, επιστημονικό, ιστορικό, λαογραφικό κ.λπ. έχοντας έτσι και εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα).  και περιλαμβάνει στοιχεία προφορικών παραδόσεων πολλών αιώνων, μεταξύ των οποίων και γνωστικισμού, νεοπλατωνισμού  και χριστιανισμού.
   Πνευματικός πατέρας της Καμπάλα είναι ο Ραβίνος Σιμόν Γιοχαϊπου κατέγραψε τα κείμενα τον 2ο μ.Χ αιώνα σε ένα βιβλίο που λέγεται Ζοχάρ (Βίβλος Λαμπρότητας).

   Η Καμπάλα έχει μυστικιστικό, εσωτεριστικό χαρακτήρα. Στηρίζεται στο γεωκεντρικό σύστημα, ενώ χωρίζει τη γη σε πολλές παράλληλες γαίες και τον ουρανό σε εφτά ουρανούς, στον οποίο κατοικεί ο Θεός και οι άγγελοι. Η σύγχρονη αστρολογία περιέχει αρκετά καμπαλιστικά στοιχεία, η οποία σχετίζεται ευρύτερα με την αστρολογία και άλλων λαών των αρχαίων χρόνων, όπως των Σουμερίων ή των Αιγυπτίων.


   Η σύγχρονη έρευνα διακρίνει δύο ρεύματα καμπαλισμού: το θεοσοφικό και το εκστατικό. Κύριος εκπρόσωπος του εκστατικού καμπαλισμού θεωρείται ο Αβραάμ Αμπουλάφια ή (Μπεν Σαμουήλ). Ιουδαίος φιλόσοφος του 13ου αιώνα. Γεννήθηκε το 1240 στη Σαραγόσα της Ισπανίας και πέθανε μετά το 1291. Έγραψε πολλά προφητικά και καβαλιστικά βιβλία από τα οποία έχουν εκδοθεί μερικά αποσπάσματα.



   *  Ιωάννης Σκώτος Εριγένης (Johannes Scotus Eriugena 810-877) ταύτιζε το Θεό με το Σύμπαν στην πρώτη στιγμή της ύπαρξής του, μετά από την οποία ακολουθεί μία εξέλιξη κυκλική και αναδημιουργείται από τον εαυτό του. 
   Από μία τέτοια πανθεϊστική θεώρηση η πρωταρχική και άμεση αιτία της ύπαρξης του Σύμπαντος αναγνωρίζεται στο ίδιο το Σύμπαν, όχι έξω από αυτό ούτε σε μία αφηρημένη ποιότητα πραγμάτων, χωρίς να δημιουργείται ζήτημα αμφισβήτησης της κοινής εμπειρικής διαπίστωσης της εξέλιξής του. 
   Ωστόσο δεν εξηγείται επαρκώς η εξέλιξή του και αποκρύπτεται το πρόβλημα της ουσίας. Γιατί, όπως έχουμε πει, ένα άμεσο αυτοτελές πράγμα δεν μπορεί να γίνεται σαν ένα μέρος, ν’ αλλάξει και να προσδιορίσει έμμεσα ή εκ των υστέρων μία πολλαπλότητα άλλων πραγμάτων σε «εξωτερικές» στιγμές.

   * Το Εν σοφ: Το Απόλυτον, ο Θείος Λόγος, ο Υπέρτατος Δημιουργός, το Όν, περί του οποίου τίποτε δεν δύναται κάποιος να πεί ή να σκεφθεί.  Από αυτό απορρέουν τα 10 Σεφιρώθ.  Ορ Έν Σόφ = Άπειρον Πνευματικό Φώς.

   * Το όνομα "Γκόλεμ". Προέρχεται από μια λέξη που συναντιέται άπαξ στη Βίβλο, στον Ψαλμό 139 και σημαίνει το "ακατέργαστο", το ανθρώπινο πρόπλασμα. Αναφέρεται στο πανάρχαιο και πάντα ζωντανό προμηθεϊκό όνειρο του ανθρώπου να φτιάξει ένα τεχνητό άνθρωπο, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του. [...] Η κατασκευή ενός τεχνητού ανθρώπου, του Γκόλεμ, στην εβραϊκή παράδοση δεν θεωρείται μαγεία άλλα μίμηση της πράξης δημιουργίας του Αδάμ από τον Θεό, imitation Dei, ή, στη βιβλική γλώσσα, ένα Κιντούς Α-Σέμ, αγιασμός του Ονόματος.

   Τα γκόλεμ είναι αγάλματα από πηλό ή χώμα που έχουν την όψη ανθρώπου και αποκτούν πνοή χάρη σε ξόρκια ή σε μαγικές λέξεις που τις γράφει ο δημιουργός τους στο μέτωπο τους ή σε ένα κομμάτι πάπυρο που το τοποθετεί στο στόμα τους. Μια από τις λέξεις που χρησιμοποιούνται πολύ συχνά είναι η λέξη <εμέθ>, που σημαίνει ζωή. Αν κάποιος καταφέρει και πάρει τον πάπυρο με τη λέξη ή τη σβήσει από το μέτωπο του γκόλεμ, αυτό καταρρέει, παρασύροντας και τον δημιουργό του. 

   Η  γερμανική ταινία "Der Golem, wie er in die Welt kam" είναι κινηματογραφικό έργο του εξπρεσιονισμού του 1920 σε σκηνοθεσία των Πάουλ Βέγκενερ και Καρλ Μπέζε. 
Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά έργα στις κατηγορίες βουβού κινηματογράφου, ταινίες φρίκης, εξπρεσιονισμού καθώς και του γερμανικού κινηματογράφου.

    Βασίζεται στον μύθο περί του Ραβίνου Ιούδα Λεβ που έζησε στην Πράγα. 
Ο διασημότερος δημιουργός γκόλεμ, χρησιμοποιούσε το γκόλεμ ως υπηρέτη, αλλά πρόσεχε να το κλειδώνει σε ένα δωμάτιο την Παρασκευή, έτσι ώστε να μην τον ακολουθεί το Σάββατο στην συναγωγή. Μια μέρα όμως το ξέχασε και το γκόλεμ θα έμπαινε στην συναγωγή αν ο ραβίνος δεν προλάβαινε να του πάρει τον πάπυρο με τη μαγική λέξη που είχε στο στόμα του . Τότε το γκόλουμ κατέρρευσε και λένε πως τα υπολείμματά του υπάρχουν ακόμα στη σοφίτα της συναγωγής. 

   * Με τον όρο Γνωστικισμός εννοείται ένα προχριστιανικής καταγωγής φιλοσοφικό και θρησκευτικό κίνημα, δείγμα του σύντονου συγκρητισμού της ρωμαϊκής εποχής ο οποίος είχε τις ρίζες του στα μεσογειακά ήθη της ελληνιστικής περιόδου. 

___________________________________________

Scholeio.com